Al een tijdje loop ik met iets op mijn hart wat ik nu toch echt de wijde wereld in ga gooien. Best wel een drempel voor mezelf. En waarom? Schaamte is niet het juiste woord, want ik ben trots op wat ik doe en wie ik ben. Maar er ligt nog best wel een “taboe”? op spiritualiteit. Juist, spiritualiteit.

Al toen ik jong was had ik vaak sterke gevoelens. Grote angsten die niet bij kleine kinderen passen. Buitenproportioneel. Ook voelde ik vaak dingen haarfijn aan waar ik geen weg mee wist. Het bleef in mij zitten. Dat kan ik niemand kwalijk nemen. Zo ging dat gewoon.

Toen ik wat ouder werd, mijn jongvolwassen leven, vooral mijn jaren op Neeltje Jans was ik vaak verbaasd dat ik dingen wist die anderen niet wisten. Dat de ene collega bijvoorbeeld verliefd was op de andere collega. Soms wist ik het zelfs al voordat ze het zelf wisten.
En werd er tegen me gelogen, dan prikte ik daar keihard doorheen. Ik dacht dat iedereen dat voelde. Bleek ook niet zo.

Heel langzaam werden dingen mij steeds duidelijker. Ik las iets over Hoog Sensitiviteit en er ging een wereld voor mij open. Dat ging voor een groot gedeelte over mij! Wauw. Nooit geweten.
Via verschillende wegen kwam ik af en toe in aanraking met spiritualiteit. Geen toeval. Daar geloof ik inmiddels echt niet meer in. Er gingen deuren open in mij en voor mij. Het intrigeerde me maar ik deed er niet heel veel mee. Het paste (nog) niet bij mij.

Vorig jaar werd ik door mijn heel dierbare vriendinnetje Stephanie gewezen op een Kracht en Transformatie Week in de Vogezen. In eerste instantie ging dat volledig langs me heen. Heb er blijkbaar ‘nee man, niks voor mij’ tegen gezegd en ben zelfs vergeten dat het ooit ter sprake was geweest. Een aantal maanden later las ik er iets over op facebook en WIST ik, VOELDE ik, met elke vezel in mijn lijf dat ik daar heen MOEST! Het klonk mooi. Kracht. Transformatie. Ik was inmiddels wel toe aan een transformatie. Ik was heel erg moe van alle perikelen op het werk wat ik jarenlang had gedaan. Alle onvrede, onmacht, frustratie, boosheid, verdriet, irritatie, het moest weg. Ik had een keus gemaakt om te stoppen met het werk en ik voelde meer dan eens dat er een nieuwe tijd aan zat te komen. Eentje waarin ik mezelf terug zou vinden. Iets waar ik al jarenlang mee bezig was. Iets waarvoor ik al vele dingen had geprobeerd, maar keer op keer niet de juiste knop wist in te drukken. Toch was ik ook sceptisch. Je eigen engel ontmoeten??? Ja natuurlijk… Ik zal heus geen engel ontmoeten, zo zweverig ben ik niet. En tóch voelde ik dat ik er heen moest. Die week in Frankrijk.

Vorig jaar september ging ik er heen. Samen met Stephanie. Helemaal bleu. We zullen zien.

Op dag 1 werden we welkom geheten in Casa Boslimpré. Een prachtig huis in een nog prachtigere omgeving. En wat een leuke mensen die medecursisten en Jacqueline die deze week begeleidt. Niks zweverigs. Gewoon gezelligheid en leuke mensen! Dat stemde positief. Opgelucht ook wel.

Dag 2 stapten we in de yurt, een soort nomadentent, maar deze week ingericht voor de cursus. Ik moest even slikken. Dit was toch wel wat zweverig. Heel veel mooie edelstenen, wierook, kaarsjes, engelen… Ehm… blijven of wegrennen? Ok, blijven. Al vrij snel, na een introductie gingen we de eerste meditatie doen. Een hartlink maken met een engel. Ik was echt heel sceptisch op dat moment. Afijn, we zullen zien. Tijdens deze eerste meditatie gebeurde er iets. Ik heb zitten huilen als een klein kind. En dat terwijl ik écht geen huilebalk ben. Sterker nog, ik zou wel eens willen dat ik makkelijker emoties kon tonen. Ik was écht van slag. Wat the fuck gebeurde er met mij?!

De hele week stond bol van prachtige momenten, de ene bizarre gebeurtenis volgde de ander op. Voor iemand die écht niets met spiritualiteit heeft zou dit een week vol extreme toevalligheden zijn. Maar dat was het niet. Er werd verbinding gemaakt. Tussen mij, de medecursisten, Moeder Natuur, God, Healing Angels… Wat heb ik die week veel gelachen en gehuild. Alsof ik alle opgekropte emoties, goed en slecht er in één keer uit kon gooien.

Ik ontmoette mensen die mij begrepen. Mensen die op hetzelfde punt in het leven staan, of iets verder, of iets minder ver. Maar mooie mensen. De band met Stephanie groeide nog sterker. Ik was zo blij, zo dankbaar. Puzzelstukken vielen op hun plek. Ik voelde me sinds lange tijd weer eens écht rustig en gelukkig. Zag daardoor ook wel tegenop om weer terug naar huis te gaan. Terug naar de hectiek, de drukte, de dagelijkse sleur, de “harde” wereld.
Zo goed mogelijk heb ik geprobeerd om me hier op voor te bereiden. Dit is ook wel enigszins gelukt. Ik heb dan ook wel daadwerkelijk een transformatie doorgemaakt die mij verder helpt. Toch kom je op den duur ook dan wel weer in een sleur van alledag. De volgende cursus kwam op mijn pad. Spirituele bewustwording. De keus was snel gemaakt. Ingeschreven!

Al met al ben ik nu een ruim jaar verder. En ik voel me heel erg goed bij de weg die ik ben ingeslagen.
Heel veel balletjes zijn gaan rollen. Heel veel puzzelstukjes zijn op hun plek gevallen. Waarom kwam toch altijd iedereen bij mij met persoonlijke problemen en vragen. Waarom was ik vaak de psycholoog op de werkvloer? En waarom voelde het zo goed om deze mensen te helpen? Maar anderzijds, waarom zoog het zoveel energie uit mij? Ik weet nu zeker dat mensen naar mij toe kwamen niet zozeer voor goed advies, maar intuïtief, om het antwoord, wat in henzelf zat, naar boven te krijgen. Ik, bleu als ik was, heb me daar altijd vol overgave aan gewijd. Ik vond het heel fijn om mensen te helpen, maar kon mij, doordat ik niet bewust was van hetgeen er gebeurde, totaal niet beschermen tegen de energie die het van mij wegnam. Inmiddels kan ik me daar wel tegen beschermen!

Dat brengt mij ook bij mijn eigen volgende stap. Een cursus tot Luisterkindwerker. Een erkende opleiding door Diana van Beaumont. Een opleiding waarbij je mensen op afstand kunt helpen. Een gesprek aangaat op zielsniveau. Als Luisterkindwerker kun je mensen helpen om het probleem waar ze mee rond lopen aan te pakken. Ik ben nog maar net begonnen, maar heb al een aantal afstemmingen gemaakt op mensen, deze teruggekoppeld en lovende feedback gekregen.

Ben ik dan nu veranderd?? NEE! Ik ben juist meer dan ooit mezelf.
Ik ben Christelijk opgevoed. Mijn kinderen zijn gedoopt. Toch vinden veel Christenen dit niet passen bij het geloof. Ik kan je zeggen, ik sta dichterbij God dan ooit tevoren.
Kun je nu niet meer met mij een spannende film kijken? Oh jaaaa wel! Zeker weten!
Ben ik nog wel die gekke deur die ik vaak was? Duh, wat denk je zelf? *steekt haar tong uit en zet haar duimen in haar oren*
Kun je nu geen schunnige grappen meer maken? Ghehehehe, absoluut wel!

Waarom dit nou zo’n drempel was om te posten? Ik ben benieuwd naar reacties maar ook bang om mensen kwijt te raken. Mensen die denken dat ik nu een heks ben geworden, geesten oproep, met Ouija borden speel, glaasje draai, tafels laat zweven (NO WAY!!). Of dat mensen boos zijn, dat ik God en spiritualiteit in 1 zin noem. Ik heb het niet verzonnen, ik heb het niet opgezocht. Het heeft mij gezocht en gevonden. Ik ben heel erg dankbaar dat ik nu eindelijk weet dat ik niet anders ben dan anderen, maar dat ik net als ieder ander ben, maar dan met de gift dat ik anderen kan en mag helpen. Ik heb net als ieder ander mens op deze aarde een doel in dit leven. Ik heb hem gevonden en ga er mijn voordeel mee doen. En mocht jij, die dit leest, daardoor het contact willen verbreken, dan moet je dat doen. Ik zal je er niet op aankijken. Ik zal je er niet om veroordelen. Ik laat in liefde los. De mensen die bij me blijven koester ik.

Heb je vragen, stel ze me gerust. Ik zal je zoveel mogelijk proberen uit te leggen.
Namasté, Marjolijn 

Ik zal eerlijk zijn. Ik had er geen reet zin in. In dat lijnen. Lijnen is stom. En voor een ander doe ik het niet hoor. Ik ben wie ik ben. Ze nemen me maar zoals ik ben en anders nemen ze me maar niet. Maar mijn eigen fysieke en mentale gestel wil het wel. Een kilootje of tien minder zou positieve gevolgen hebben. Dus moet het nu maar eens gebeuren. En dus gaf ik me op. Goddank, een aantal vriendinnen van mij ook! Dat geeft de burger moed!

Doordat een van mijn beste dinnetjes ook mee gaat doen had ik bedacht dat we op de dag vóór de start, zondag de 19^e dus, gezellig ergens zouden gaan eten met de dinnetjes en gezinnetjes bij elkaar. De banksaldo’s zeiden echter dat we dat beter niet konden doen en zo degradeerde ons uitje naar een gezellig op de bank-hang-dinertje met zijn allen. Hapjes, tapas, broodjes, een lekker wijntje,  pannenkoeken voor de kids, je kent het wel. Ik zou naar de supermarkt gaan en de ingrediënten voor een gezellig vreetfestijn halen. Maar ook dit plan was gedoemd om te mislukken. Dochterlief werd dé zondag hartstikke ziek. Zo ziek dat we zelfs de huisartsenpost nog bezochten. Een flinke virale bovenste luchtweginfectie. Geen medicijnen maar uitzieken. Lekker bij mama hangen, veel slapen en genoeg drinken. Via de WhatsApp spoedberaad met dinnetje. Niet ons gevoel gevolgd maar het verstand laten spreken en de hele fuif afgeblazen. En zo zat ik op zondagavond 19 maart, die bol moest staan van lekkers, aan macaroni uit de vriezer en een glas water. Teleurstellend. Even nog bedacht ik; ik ga dinsdag wel beginnen en prop mezelf morgen nog een dag vól met veel, vet en fout voedsel. Ik heb het niet gedaan. Ook ik ben braaf vandaag gestart. Met een gewicht van 84.4 kilo (sssst, niet doorvertellen hoor!).

Hoe ik het ga doen, gewoon door mijn gezonde verstand te gebruiken. Crash diëten heb ik al eens gedaan. Moeten we maar niet meer doen. Dus smoothies in de ochtend. Niet 4 boterhammen tussen de middag met roomboter en heerlijke oude kaas mét honing-mosterd dressing, maar 3 rijstewafels met een dun plakje 30 + kaas en een tomaatje. Als avondeten, veel salades. Maar 1 of 2 x per week mag ik bést wat lekkers! Een klein bordje friet, een romige Latte Macchiato, iets in die trant. Anders weet ik nu al dat ik na 1 week de handdoek in de ring gooi. Máár verder eten we tussendoor wortels, fruit, komkommers en nootjes.

En dan nog het sporten. Ik ben geen fanatiekeling, vind mijn lijf ook niet zo leuk. Maar ik wil 2 x per week toch echt even los gaan. Zwemmen, hardlopen of thuis met Computer-Carlos. We zullen zien.

Voor nu, hup hup, vissticks bakken voor de kids (aargh!) en een bak konijnenvoer voor mezelf klaarmaken. 

Gisteren werd ons stoere chickie Jinte 6 jaar. Tijd voor een feestje. Altijd leuk! En ik hou er van. Mijn kindjes een leuk feestje geven, met leuke kadootjes, een mooie taart, lieve mensen, snoep, cola, alles mag op zo'n dag. 

Twee weken voordien heb ik er altijd zin in. Éen week voordien word ik wat zenuwachtig en de dag voor het feestje zit ik in de stress. En zo gaat het altijd. Want dan vind ik ineens dat het gras nog gemaaid moet worden, dat de ramen nog gelapt moeten worden, dat de schuur moet worden opgeruimd en dat de administratie op orde moet wezen. Allemaal onzin natuurlijk. Wat écht belangrijk is; genoeg boodschapjes in huis, een paar slingers en / of ballonnen ophangen en de kadootjes checken moeten dus altijd nog op het aller - allerlaatste moment gedaan worden. Dit jaar liep het ook weer eens heel traditioneel in de soep achter de schermen. 

Gelukkig waren mijn ouders al twee dagen voor het feestje in Zeeland en hebben ze me heel hard geholpen om alles aan kant te krijgen en voor te bereiden. Dat was heel fijn. Zo kon ik zelfs nog redelijk rustig de hapjes en drankjes halen een dag voor het feestje en was ook alles netjes. Voor onze begrippen dan. Wij hebben nou eenmaal niet zo'n strak interieur (lees; we hebben een huishouden van Jan Steen). Waar het dan mis ging? Ik had een tweedehands tablet voor Jinte gekocht. Héél verhaal om dat ding opgehaald te krijgen waarbij ik verschillende hulptroepen in heb moeten schakelen. Lieve mensen die mij allemaal ter wille waren. Lang verhaal kort, de tablet lag hier in de kast en zag er keurig uit. Ik was er helemaal blij mee. De avond voordat Jinte verjaarde dacht ik, ik zet er nog even wat spelletjes op, dan kan ze er morgen ook meteen wat mee. Het was immers haar "hoofdkado". Maar het liep een beetje anders. De tablet, een keurige iPad 1, nog in puntgave staat heeft als software iOs 5.1.1 en dat kan niet worden geüpdate naar een nieuwere versie. Maar ja, dat wist ik natuurlijk niet. Af en toe ben ik echt zó'n achterlijke digibeet. Vrijwel alle apps die ik er op wilde zetten vereisen (veel) nieuwere software. Gevolg; alleen facebook was te downloaden. Maar ja, dat heeft ze nou nog niet (en mag ze ook nog lang niet, maar dat terzijde). Ik voelde me weer een grote sukkel! Daar zat ik dan, om 22.00 uur 's avonds. Over 2 uur zou mijn dochter 6 worden en ik had aleen nog een boek en een nieuw truitje ingepakt klaarliggen. En dan kunnen we zeggen, kinderen in de derde wereld zouden er héél blij mee zijn, sorry, mijn kinderen zijn anders gewend en krijgen elk jaar 1 “groot” kado van papa en mama en een paar kleinigheidjes. Nu hadden we dus “niets bijzonders” te geven. En dat zou toch teleurstelling tot gevolg hebben. Twee uur lang  heb ik geprobeerd om met de hulp van Google en Youtube de iPad te updaten zodat er een nieuwe iOs versie op gezet kon worden. In recordtijd heb ik van alles geleerd over dingen als Cydia en jailbreaken. Dingen waar ik nog nooit van had gehoord. Ik werd er moe van én chagrijnig én een tikkie paranoia (ik dacht dat er een inbreker binnenkwam, het bleek de kat te zijn, die in de badkamer zat opgesloten en probeerde op de deurklink te springen). En dus... wat nu? Papa was gewoon op zijn gebruikelijke bedtijd gaan slapen dus ik had een probleem en moest dat in mijn uppie oplossen.

Nu is het zo dat Jinte al bijna 2 jaar bezig is voor haar A zwemdiploma. Dit heeft eind vorig jaar heel wat frustratie tot gevolg gehad. Ze was er klaar mee. Ze had het gehad. Zwemles is stom. Punt. Om haar weer te stimuleren en motiveren hebben we een beloningssysteem ingezet. Na elke zwemles krijgt ze een klein kleinigheidje. Dat kan een potje klei zijn, of een kinder surprise of een knutseltje van de Action. Iets van een paar duppies, maar genoeg voor haar om zwemles nu helemaal "the bomb" te vinden. Om die reden heb ik dus altijd wel wat prullaria in de kelder liggen. Die prullaria kwam nu mooi van pas. Zo heb ik midden in de nacht nog allerlei goedkope rommel als klei, een blokfluit en een kleurboekje in zitten pakken en heb ik met wat print, knip en plakwerk een tablet geknutseld wat tevens een "tegoedbon" is voor een echte. Met een knoop in mijn maag ben ik om 02.00 uur, nadat ik alle kadootjes in de keuken had verstopt (tsja, traditie…) gaan slapen. Of nou ja, slapen? In bed liggen... In Bente haar bed. Bente lag in die van mij omdat ze het zo spannend vond dat Jinte bijna jarig was. Veel slapen zat er dus niet in. Zeker omdat Lasza, de kat graag óp mijn hoofd wilde liggen. Ik had GEEN zin meer om die ook nog naar beneden te gaan brengen.  

Vóór 7.00 uur rende Jinte al door het huis. "IK BEN JARIG"!
Ok, wakker worden, blijven liggen is GEEN optie. 

In mijn joggingbroek en op mijn hoofd een coupe de plumeau liep ik naar beneden. Jinte kreeg een dikke kus maar ging ondertussen al als een soort ongeleid projectiel op zoek naar haar kadootjes! De één na de ander werd gevonden en uitgepakt. Ze was dolblij met haar kleurboekje, blokfluit en klei! De nep-tablet begreep ze niet helemaal, maar was “ook wel leuk”. Ook na uitleg dat het een tegoedbon was voor een echte… Goed… Daar heb ik dus de hele avond en halve nacht voor lopen klootviolen. Ik had beter moeten weten. Een kinderhand…

De ochtend stond in het teken van het huis klaarmaken voor visite. Met een paar bakken koffie achter de kiezen lukte dat nog aardig. Tussen de middag diende het gemak de moedermens en heb ik pannenkoeken uit de vriezer opgewarmd. Prima! Zie je wel, dom moedermens, weer gaat de vlieger op van die “kinderhand”. Maak het jezelf toch niet zo moeilijk!

Voor de visite wilde ik weer de perfecte gastvrouw uithangen, wat me natuurlijk voor geen meter afging na een nachtje doorhalen. De één vergat ik taart te geven, de ander zat een half uur op een bak koffie te wachten. Uiteindelijk ben ik maar neergeploft en heb de visite verzocht hun eigen natjes en droogjes uit de keuken te halen. En zo geschiedde!

Mijn perfectionisme werd weer eens goed onderuit gehaald. En terecht!

Over 1,5 maand is Bente jarig.
Note to myself: lees een week vóór dat feestje dit blog nog even terug.

Kent u dat? Blunders, flaters, domme acties?

Ik wel, ik ben een chaotica pur sang met geregeld oerstom stuntelig gedoe. Zeer regelmatig schaam ik me een ongeluk. Met grote regelmaat sla ik de plank mis.

Zo ook gisteren. Ik zat in de trein met iemand te praten. Vriendelijke man en niet onaardig om te zien, dat doet een mens goed toch. Sta je op om uit de trein te stappen blijkt je gulp wagenwijd open te staan. En zie hem dan nog maar eens subtiel, uit het zicht van Jan en alleman dicht te ritsen. In de avondspits natuurlijk. Dan moet je op zo'n moment keuzes maken, en public je gulp dichtzippen of toch maar met je open gulp doorlopen, hopend dat niemand het ziet. Mijn jas was te kort om hem er overheen te trekken, dus die optie viel ook al af. In het smalle gangpaadje heb ik zo onopvallend mogelijk toch mijn gapend gat maar gedicht. Maar ja, toen was het leed al geleden. Au.

Of enige tijd geleden.
Ik had een wandeling georganiseerd met hondenliefhebbers van het zelfde soort. Hartstikke leuk natuurlijk. Zeker omdat er een goede fotograaf mee ging die onze honden prachtig op de gevoelige plaat wilde vastleggen. Die ochtend had ik de paardenstal uitgemest en een aantal klusjes in de stal gedaan bij de koeien. Aangezien mijn broek niet heel vies was én omdat ik laarzen aanhad leek de schade aan mijn broek mee te vallen. Ik heb hem geinspecteerd en geconcludeerd dat het best nog wel kon om daarmee over het strand te lopen. Zeker gezien het feit er zo'n 30 ongeleide projectielen (lees: grote honden) meegingen. Hij zou niet vlekkeloos blijven. Het was een leuke middag.
Zit ik later foto's terug te kijken op facebook, van die ene goede fotograaf die mee ging, zie ik aan de achterkant op mijn broek een vlek zitten die er niet om liegt. Zo groot als een ei, precies tussen mijn kontzakken. Het lijkt wel of ik in mijn broek heb gescheten. Óf dat ik enorm ben doorgelekt tijdens een ongesteldheid. NEEEE!!! Wat mega genant! Die avond kon ik er zelfs de slaap niet door vatten. Wat zal men gedacht hebben... Ik snap achteraf wel wat er mis is gegaan. Ik heb gehurkt, op 1 knie leunend, in de stal wat bakjes schoon zitten maken. Mijn vieze laars heeft daarbij op mijn billen gestempeld en een flinke vlek gemaakt. Volgende keer mijn broek ook maar even van achter inspecteren voordat ik er op uit ga, of beter nog, gewoon mijn broek maar in de was gooien. Het leed is geleden. Laat het los. Valt nog altijd niet mee. 

Ik ben ook zo'n handige Harry die smorgens altijd in tijdnood zit. Dan wordt Bente opgehaald met de taxibus en loop ik nog in mijn pyjamabroek en mijn haar in een coup de plumeau. Uiteraard ben ik weer vergeten schoenen bij de voordeur te zetten, dus dan loop ik op blote voeten als een tokkie over het erf. Zucht... 

Of van die kleine lullige dingen als pinnen in de supermarkt zonder saldo, met vieze schoenen binnenlopen bij de huisarts en dan ook nog op de behandeltafel moeten gaan liggen, iemand per ongeluk 2 x een hand geven bij een afscheid, zoonlief die in zijn blootje rondloopt omdat hij net in zijn broek heeft gepiest en dan dan ook nog de voordeur opent voor een stel jehova getuigen omdat ik nét even droge kleren aan het pakken ben boven, enz enz enz.

Al met al heb ik echt váák momenten dat ik door de grond zou willen zakken, mezelf á la minute naar de maan zou willen lanceren, maar ja, dat behoort meestal niet tot de mogelijkheden van dat moment en dus herpakken we onszelf maar weer.
Anderzijds, hebben we niet allemaal wel eens van die momenten?

En tegen diegenen die mij nu nog steeds "een rare snuiterin" vinden kan ik alleen maar zeggen; I AM, JUST DEAL WITH IT!

 

Vannacht was het zover. De presidentsverkiezingen in Amerika. De uitslag was voor sommigen een grote teleurstelling, anderen staan te juichen met een glas champagne in de hand en proosten op Trump. 

Nederland lijkt voornamelijk in shock. Op facebook worden massaal de zorgen gedeeld. Terecht of niet? Ik durf er eigenlijk niets zinnigs over te zeggen. Als ik lees wat voor een bijzondere man Donald Trump is, dan verbaas ik me over het feit dat hij heeft gewonnen. Dat zoveel Amerikanen in hem geloven. Zijn opvattingen zijn ronduit extreem, bijzonder en anders. Juist daardoor zijn velen euforisch over het feit dat hij de winst heeft binnengesleept. De één verwacht grote stappen in de goede richting. Anderen verwachten grote ellende in Amerika en daarmee ook in de rest van de wereld. De wereld is weer eens lekker verdeelt in haar opvattingen. 

Maar dus, hoe nu verder? We hebben het er toch mee te doen. Trump is president van Amerika en daarmee een machtig man. Niet oppermachtig. Gewoon machtig. Het zal minimaal 4 jaar duren. Ik zelf denk dat het daarna ook wel klaar is met Trump. Maar goed, laat ik niet op die zaken vooruit lopen, hij is immers nog geen 24 uur president. 

Wat is dit voor blog? Een veer in de kont van Trump? Of juist niet? Waar gaat dit verhaal heen?
Ik ben geen voorstander van Trump. Dat heeft eigenlijk voornamelijk (en dus niet alleen) te maken met het feit dat hij de opwarming van de aarde onzin vind en zijn extreme opvattingen over mensen met een andere cultuur. Hij is nogal zwart-wit denkend. Daar hou ik niet van. Maar ik denk ook dat Trump goede eigenschappen heeft en wellicht zelfs ook goede dingen kan doen voor Amerika en de wereld. Niemand is alleen maar slecht. In ieder mens zit liefde. Liefde voor zijn familie, liefde voor zijn cultuur, liefde voor de natuur, liefde voor zichzelf. 
Waar ik naartoe wil met mijn verhaal is dat ik mijzelf niet ga laten leiden (en lijden) door alle zorgen die gedeeld worden. En ik hoop dat ik anderen mag en kan inspireren om dat ook niet te doen. Laat je niet meeslepen door de onrust in de wereld. Laat je niet deprimeren door complottheorieën gebaseerd op angst. Angst voor angst is de grootste boosdoener in deze wereld. Sommige groeperingen zijn zelfs blij dat we bang voor ze zijn, kijk naar IS. En nu, nu zijn we weer bang voor Trump. Mede omdat hij moslimextremisme wil aanpakken. We zijn bang voor nog meer onrust, voor oorlog. Al deze "onzin"is gebaseerd op haat. Niet op liefde. 

Moeten we dan onze kop in het zand steken? Ja! Fantastisch plan. Zet de radio en de tv uit. Scroll langs alle ellende op facebook. Kijk om je heen, geniet van de mooie herfstkleuren buiten, geef je kinderen een kus en de hond een aai over zijn bol. Stuur eens een kaartje naar je oma, groet je medemens op straat, drink een wijntje met je vrienden, brand een kaarsje voor wie het nodig heeft. 

Share the love!

Bijna 2 jaar na mijn vorige blog is er dan toch weer eentje. Een blog. Een hele echte, van mijn hand. 
 

Waarom zo'n lange stilte? Niet omdat ik niet wilde bloggen. Met name 's nachts heb ik vele blogs geschreven in mijn hoofd. Geen letter daarvan is op het (digitale) papier gezet. Ik heb ze allemaal in mijn hoofd opgeslagen, sommige weer gewist, anderen vergeten dat ze er waren. 
De reden dat ze niet zijn opgeschreven heeft eigenlijk alles te maken met het feit dat er veel te veel in mijn hoofd zat. Niet alleen maar blogs, maar ook stress, drukte, vermoeidheid en zorgen. Uiteraard ook plezier, gezonde spanningen en enthousiasme. Kortom, hoofd, hart en handen konden niet meer samenwerken. Te veel om over na te denken, te veel om voor te zorgen en te veel te doen. En dan ga je strepen. Bewust of onbewust. In dit geval eigenlijk onbewust omdat ik bloggen erg leuk vind maar ik er gewoon de rust en tijd niet voor vond. En dat... dat, ja dát gaan we nu dus anders doen!

Want mama 2.0 is geboren. Mama 2.0 heeft namelijk een nieuwe baan. Sommige mensen zouden zeggen; ze is werkeloos. Mogen ze zeggen. Maar ik zie het anders. Ik ben namelijk fulltime mama geworden! En ja, ik had ooit de leukste baan ter wereld (zie één van mijn vorige blogs). En nee, het was geen makkelijke beslissing om te stoppen. En nee, de manier waarop was ook ronduit eh... kut. Sorry voor de bewoording, ik kon geen treffender woord vinden! Maar oh wat ben ik blij dat ik nu fulltima mama mag zijn! Ik geniet zo veel meer van mijn kinderen, ik geniet zo veel meer van het dagelijks leven, ik geniet van het feit dat ik de was nu wél weggewerkt krijg in plaats van dat deze zich als een soort himalaya opstapelt op mijn overloop. Ik ben er achter gekomen dat ik jarenlang veel te veel kleren heb gekocht voor iedereen. De kasten waren geregeld leeg als ik naast mijn baan als mama ook nog eens 3 of 4 dagen buiten de deur werkte. Nu liggen de kleren torenhoog in de kasten. Nou ja, das ook weer wat overdreven, maar zo voelt het voor mij als ik de stapels aanschouw. Het is ook heerlijk om een pasta te maken met saus van verse ingrediënten (ook al resulteerde dat laatst in een pasta waarbij de vlammen uit onze oren sloegen) in plaats van uit een pakje of een potje. Allemaal dingen waar nu meer tijd voor is dan voorheen. 

Een keerzijde van de medaille leek het geïsoleerd raken doordat ik niet meer werk en we op een boerderij wonen en dus geen buren hebben en dus ook niet zo snel bij de buuf even een bakje gaan doen. Maar het tegendeel lijkt voorlopig waar. De mensen waar ik waardevol contact mee had op mijn werk blijven waardevol. Die mensen zie ik minder intensief, maar wonen nog steeds in mijn hartje. Daarnaast heb ik ook weer nieuwe mensen leren kennen doordat ik meer tijd heb. Niet alleen voor mijn kinderen, maar dus ook voor mijzelf. Zo ben ik laatst op een soort cursus geweest in de Vogezen. Een prachtige "kracht en transformatie - week" om terug te keren naar mezelf. Mijn eigen ik. Ik heb daar zoveel geleerd, gezien en fantastische, mooie en lieve mensen leren kennen die ik zelfs al vrienden durf te noemen! De kracht en transformatie heeft mij veranderd. Ik ben oprecht een ander mens geworden. Ik ben me nu veel meer bewust van mijn hoogsensitiviteit en kan daar wat mee. En ik mag dat ook nog eens delen met anderen die het begrijpen. En ik ga er óók nog eens gevolg aan geven met een vervolgcurus. Ik ben een dankbaar mens. Met fantastische vrienden! En zeker niet geïsoleerd.

In vorige blogs heb ik wel eens geschreven over hobbies. Ik was zoekende. En hopte van hot naar her.
Inmiddels heb ik mijn eigen paardje. Een schatje. Een tinker. Saar! En wat is ze leuk! Lief! Én mooi! Ik rij er af en toe mee. Samen met Bente die op haar pony achter me aan rijdt. Wat ben ik dan rijk! Ook een hobby heeft dus wortels gekregen. Daarnaast fok ik af en toe met mijn hondjes een nestje pups. Ook zo leuk om te doen. Iets wat bij mij past! En waar ik ook nog een zakcentje mee verdien. Leuk om af en toe even te shoppen met mijn inmiddels grote meiden en lekker geld uit te geven aan jassen, schoenen, truitjes en andere meidendingen. Wat worden ze al groot en stoer die chickies. Met hun eigen karakters. In een volgend blog vast weer meer over hen.

Kortom, tijden zijn veranderd, mijn leven is veranderd, ik ben veranderd. Tijd voor mama 2.0 en daarmee hopelijk ook meer tijd voor blogs. 

Keep in touch!

Ik ben voor vrijheid. In alle opzichten. Vrijheid van geloof. Vrijheid van levensopvattingen. Vrijheid van meningsuiting. Ik ben tegen het opdringen van een geloof. Tegen het opdringen van levensopvattingen. Maar ook tegen het niet accepteren en bovenal respecteren van andere geloven en levensopvattingen.

Ik ben Christen. Ik ben geen Moslim. Ben ik tegen Moslims? Nee. Ben ik tegen atheïsten? Nee. Ben ik tegen andersdenkenden? Nee. Ik ben zelfs niet tegen mensen, met welk geloof dan ook, die extreme opvattingen hebben. Zolang ze respect blijven houden voor elk levend wezen op deze aarde. Een extremist die zich er prettig bij voelt om in eigen land met een boerka aan te lopen moet dat in mijn optiek zelf weten. In een land als Nederland vind ik een boerka niet passen. In Nederland willen we elkaar aan kunnen kijken. Ik vind het onprettig communiceren met iemand die wel lijflijk voor me staat maar die zich bewust “verstopt”. Het past niet in onze cultuur. Een hoofddoek daarentegen, daar heb je mij niet mee. Voel je je echt alleen maar prettig in een boerka, trek deze dan in het land aan waar jouw cultuur wordt geaccepteerd. Wil je ook in eigen land niet in zo’n boerka lopen, dan ben je misschien niet zó’n extremist. Dan moet je het ook niet doen. Ieder ander heeft dat in mijn ogen te accepteren en te respecteren. Vind je dat je als extremist geen alcohol mag drinken, prima, zelf weten. Vind je een borrel op zijn tijd wél lekker, neem deze dan ook. Zo lang je maar achter je eigen ideeën en opvattingen staat en respecteert dat een ander anders denkt, maar pas je aan aan de cultuur waar je je bevind. Westerlingen verhuizen met volksstammen tegelijk naar Dubai. Prima, ieder voor zich, maar wij hebben ons daar aan te passen aan de cultuur van het land. Respect.
Mag je als Moslim beslissen dat je een vrouw mag stenigen als ze is verkracht? Nee. Dat getuigt niet van respect. Mag je als Christen beslissen dat je dochter met een andere Christen móet trouwen? Nee. Leven en laten leven. Mag je als Jood beslissen dat je geen varkensvlees wil eten. Ja hoor. Als je maar accepteert dat anderen dat wel doen. Ik wil er mee zeggen dat ieder mens op deze wereld recht heeft op zijn of haar mening. Ieder mens op deze wereld heeft recht op zijn of haar eigen geloof. Ieder mens op deze wereld heeft recht op zijn of haar levensopvattingen. Ieder mens op deze wereld heeft recht op zijn of haar gebruiken. Maar… Respecteer de cultuur om je heen en respecteer dat een ander anders kan denken. We zijn niet allemaal gelijk.

Wat er momenteel in Parijs gebeurt vind ik vreselijk. Te erg voor woorden dat mensen om hun geloof en levensopvattingen denken te mogen beslissen over het leven en de dood van een ander. Omdat die ander toevallig anders denkt… Dat deze mensen het recht hebben genomen om andersdenkenden dan maar dood te schieten, bruut af te slachten, dat is onbegrijpelijk. Ik heb er geen woorden voor dat dit soort dingen maar “gewoon” gebeuren in deze wereld vol haat. Ik begrijp het niet. Ik snap het niet. Ik wil het niet begrijpen. Ik wil het niet snappen.

Ik heb wel een mening over het gevolg van wat er nu gebeurt. Allereerst en nogmaals, ik vind dat ieder mens zijn mening mag hebben. Maar ik vind ook dat ieder mens een ander moet respecteren, accepteren en tolereren. Ik vind dus dat het maken van spotprenten daar niet bij hoort. En al helemaal niet als het gaat over mensen die anders denken. Waarom is het leuk om te lachen om mensen die in Allah geloven? Waarom is het nodig om te spotten met Mohammed. Of je dat nu doet met een tekening, met een verhaal of met een toespraak. Ik vind het respectloos. Oh en begrijp me niet verkeerd. Het neerschieten, afslachten of martelen van mensen is nog veel respectlozer! Ik zeg absoluut niet dat deze extremisten nu het recht hebben gekregen om dan maar om zich heen te gaan schieten in Parijs. Nooit en te nimmer zal je me dat horen zeggen.

Elke moord keur ik af. Of je nu moord uit naam van God, uit naam van Allah, uit naam van Mohammed, uit naam van de IS, uit naam van de Russen, uit naam van jezelf, uit naam van de overheid. Moord is moord. Je mag niet beslissen over het leven van een ander. Het enige moment waarbij ik me voor kan stellen dat je iemand doodt is op het moment dat een ander jou lijflijk bedreigd en je weet dat je zal sterven als jij niet de eerste stap zal zetten. Zelfverdediging. Maar moet je jezelf verdedigen omdat iemand een spotprent maakt over jouw geloof? Nee. Je mag zeggen dat je er niet van gediend bent. Dat je het niet waardeert. Ben je lijflijk bedreigd? Nee. Moorden is dus uitgesloten.

De hele Westerse samenleving staat op om hand in hand een blok te vormen tegen dit extreme en laffe geweld. Logisch. Ik sta er tussen. Maakt mij dat een Charlie? Nee. Ik ben voor vrijheid van meningsuiting. Maar ik ben tegen het spotten om anderen.

Ik vind het onbegrijpelijk dat zelfs regeringsleiders oproepen om toch vooral spotprenten te blijven maken. Ja ja… We moeten en mogen onze mening blijven houden. We moeten en mogen onze mening kunnen blijven uiten. Maar we moeten elkaar vooral blijven accepteren en respecteren. Deze extremisten met hun laffe en onbegrijpelijke daad moeten worden gestraft maar ik vind niet dat we daarmee alle Moslims maar moeten blijven tergen door nog meer spotprenten te maken! Waarom zouden we dat doen? Daar zaai je toch alleen maar nog meer boosheid mee? Ik begrijp het niet…

Ik vind het ook nog nodig om even aan te geven dat de Westerse machten veel, heel veel, schuldige, maar óók onschuldige Moslims doodt. Nu zijn er 12 onschuldige Westerlingen gestorven. 12 Teveel. Maar er zijn ook al veel te veel onschuldige Moslims gestorven. Daar hoor je zelden wat over. En ik snap dat de Westerse machten in opstand zijn gekomen tegen Al Qaida, tegen Sadam Hoessein, tegen de IS, dat kwaad moeten we ook aanpakken. Als je lijflijk bedreigd wordt… Afijn, dat schreef ik net al.

Al deze haat kunnen we naar mijn idee maar op één manier oplossen. Niet met geweld maar met liefde.

Het is weer dé tijd van het jaar. Iedereen stuurt mekaar kaartjes met lieve, leuke, mooie, grappige, warme of standaard kerstgroetjes en nieuwjaarswensen. Eigenlijk behoor je mee te doen met deze commercie. Als je niet meedoet kunnen mensen twee dingen van je denken. Ze vinden het flauw of zwak of in ieder geval niet leuk dat je afhaakt. Of ze vinden het verstandig en dapper dat je durft te zeggen dat je niet meer meedoet.

Tot een aantal jaren geleden vond ik deze commerciele traditie geweldig. Zodra de eerste kerstkaarten in de winkel lagen was ik al aan het rondneuzen wat ik bij mijn vrienden en familie op de mat wilde laten bezorgen. Zodra de sint zijn hielen had gelicht kroop ik in de pen en schreef ik kerstkaarten bij de vleet. Ik ben gek genoeg geen kerstliefhebber. Om over oud en nieuw maar te zwijgen... Maar ik ben wel dol op leuke kaartjes. Daarom deed ik mee. Deed. Ja, deed. Ik ben dit jaar afgehaakt. Ik had écht het voornemen om te gaan sturen. Stapels had ik in gedachten al klaarliggen op de keukentafel. Inmiddels is het 24 december en heb ik nog geen kaart in de bus gegooid. Ik word enerzijds overspoeld door schaamte. En ik baal. Had echt wel de intentie om ook gewoon leuke kaartjes te schrijven. Mensen blij te maken met een kerstgroetje of een lieve wens voor 2014. Maar het is er dit jaar niet van gekomen. Ik had geen tijd, geen zin, geen energie. Het is er bij ingeschoten. Ik heb mijn prioriteiten elders gelegd. Het valt ook niet mee met 3 kinders, 37 koeien en een huishouden (van Jan Steen). Bovendien draai ik op Euro Shopper batterijtjes en niet op Duracall Ultra Power... Anderzijds is het goed. Goed dat ik er voor heb "gekozen" om weer eens iets los te laten. Ik kan niet alles doen wat ik zou willen. Dan is het soms beter voor jezelf te kiezen dan voor kerstkaarten. Omdat ik weet dat ik veel volgers heb op mijn blog wil ik deze vorm van media dan ook maar aangrijpen om mijn welgemeende wensen aan jullie door te geven.

Als eerste wensen wij jullie warme kerstdagen met die mensen om je heen waar je van houdt!

Voor 2014 wensen we jullie:

31.536.000 seconden gezondheid

525.600 minuten liefde

8.760 uur geluk

365 dagen lol

52 weken plezier

12 maanden vriendschap

en

4 seizoenen warmte

Kortom een fantastisch nieuwjaar!

Lieve groeten, Jannes, Marjolijn, Bente, Jinte en Sep

Tot slot. Een ieder die ons wel kerstkaarten heeft gestuurd; BEDANKT! We waarderen het enorm. En wellicht kunnen jullie volgend jaar van ons ook weer een kaartje in de bus verwachten.

Heel lang heb ik gedacht, ik ga er GEEN blog over schrijven, maar ik kan het niet laten...

Piet.

ZWARTE Piet.

Toen ik hoorde dat ook dit jaar de discussie weer was losgebarsten, maar dan heviger dan ooit tevoren stonden weer mijn haren overeind. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ABSOLUUT NIET racistisch. Ik weet nog dat ik als kind dacht; waarom halen we niet ALLE mensen met honger, of mensen die in oorlog leven, of bang zijn in hun land naar Nederland. Het maakt niet uit of ze zwart of wit of geel of rood of groen zijn. Hier is genoeg te eten, hier kunnen we ze helpen. Dacht ik... Noem het kinderlijke onschuld, noem het naïviteit. Wist ik veel. Ik begreep pas veel later dat dat écht niet kon. Dat we daar helemaal niet de ruimte en middelen voor hebben in Nederland om ál die mensen hier te helpen. Hé maar het was goed bedoeld! 

Toen ik wat ouder werd vond ik donkere mannen woest aantrekkelijk. Nog steeds wel eigenlijk. Niet allemaal natuurlijk, maar ik heb niet voor niets ooit een Dominicaans vriendje gehad. Ik hou nu eenmaal van chocola. Kan ik ook niets aan doen. Verder vind ik het prima dat er in Nederland vele culturen samen leven. Wanneer een Turk, een Marokkaan, een Chinees, een Antilliaan, een Pool, een wat dan ook gewoon meedraait in de Nederlandse maatschappij zal je mij niet horen over een moskee of een hoofddoek. Ach en natuurlijk heb ik ook wel eens een verkeerd oordeel over iemand, maar over het algemeen ben ik iemand die; leven en laten leven hoog in het vaandel heeft staan. Het daarover hebbende vind ik dat wij onze tradities, we hebben er al zo weinig, moeten kunnen aanhouden. Dus laat ons lekker Sinterklaas vieren! De pieten die onze goedheiligman vergezellen zijn zwart. En dat is racistisch. Zeggen ze. De discussie liep zo hoog op dat de tweede kamer zich er mee ging bemoeien. En zelfs de VN. Een aanfluiting als je het mij vraagt! De VN. Mensen, waar hebben we het over. Een dame die in eigen land iets zou moeten doen aan de homo-haat die afschuwelijk ver gaat. En niet alleen de homo-haat in haar eigen land, maar ook de wereldwijde ellende, oorlogen, honger, verdriet... Een vrouw die haar huiswerk niet eens heeft gedaan voor ze oordeelde. Ze vroeg ons waarom wij per se twee sinterklazen moesten hebben (daarmee doelde ze op de sint en de kerstman). MUTS (sorry), de kerstman, genaamd Santa Claus, je hoort het al in de naam, is afgeleid van ONZE Sinterklaas! En waar (zwarte) piet nu vandaan komt, tsja, laten we de waarheid maar in het midden houden. Is het een man die zwart is van roet, is het een vrijgekochte slaaf of is het nog steeds een slaaf? Ik geloof in het verhaal dat het een vrijgekochte slaaf is, een jongeman uit Afrika die door de Turkse goedheiligman (Turks ja, niet Spaans) is vrijgekocht en hem mocht helpen bij zijn liefdadigheid. In ruil daarvoor kreeg de zwarte jongen eten, een dak boven zijn hoofd en vrijheid. Het feest is in de loop der jaren enorm veranderd. Het is geen Katholieke Sint meer die de armen voorziet in eerste levensbehoeften. Het is een kinderfeest geworden. Of eigenlijk een feest voor jong en oud. Maar sowieso een FEEST! Het is toch nooit de bedoeling geweest dat wij zwarte mensen in een kwaad daglicht wilden zetten. Ze als minderwaardig wilden behandelen. Ze wilden misbruiken. En nu? Nu moeten we ineens witte pieten aannemen en alle zwarte pieten ontslaan. Is dat dan niet racistisch? En ze mogen geen oorringen meer dragen. En geen rode lippenstift. In Groningen werd zelfs gesproken over regenboogpieten. Regenboogpieten. REGENBOOGPIETEN! Dat is echt belachelijk. Ik ga daar maar niet eens verder op in. In het programma RTL late night zat mijn kinderheld Bram van der Vlugt. Hij is niet tegen verandering. Kinderen gaan volgens het verhaal al niet meer mee in de zak naar Spanje, zwarte pieten hebben geen roe meer om kinderen mee te slaan en dat (een deel van) de pieten van kleur moeten gaan veranderen, dat voelde hij ook al aankomen. Hij staat er zelfs niet geheel negatief tegenover. We moeten met onze tijd mee. Ik kon me wel enigszins vinden in zijn woorden.

Maar goed, vanaf 2015 alleen nog maar witte pieten dus. Anders worden de zwarte pieten ten overstaan van alle kinderen door de politie gearresteerd. Maar hoe gaan wij dat aan onze kinderen verkopen? Ja sorry schat, sinterklaas heeft geen zwarte pieten meer. Zwarte pieten zijn stout, kijk maar, hij moet met de politie mee. Sinterklaas wil alleen nog maar witte pieten. Volgens mij worden racisten niet geboren. Racisten worden gemaakt. Dat blijkt maar weer!

Het is niet voor het eerst dat ik u vertel over mijn fantastische baan. Want die heb ik! Nog wel althans... Aangezien het bedrijf waar ik voor werk een enigszins seizoensgebonden bedrijf is, geleid door een Spaanse Senor in Spanje mét een Spaanse mentaliteit worden er geen vaste contracten uitgedeeld zoals de sint dat wel met zijn pepernoten doet.

Ik heb er inmiddels 5 contracten opzitten en moet nu een vast contract óf ik word er 3 maanden uitgeknikkerd. Optie A is geen optie dus blijft B over. Ik moet er dus 3 maanden uit. November, december en januari heet ik Toos. Toos werkeloos. In principe is het de bedoeling dat ik gewoon weer in dienst treed op 1 februari maar zoals het de opperbaas betaamt zet hij niets zwart op wit. En dus zit ik in de rats. Ik wil de leukste baan ter wereld niet kwijt. Daarbij komt nog dat ik net 5 maanden thuis heb gezeten vanwege mijn zwangerschapsverlof en de voorafgaande periode waarin mijn lijf niet mijn beste kameraad was. Neemt hij dit mee in zijn overwegingen om mij misschien wel niet meer aan te nemen? Volgens mijn teamleider is dit niet "on speakable terms" en kom ik gewoon weer het team versterken in februari. Fingers crossed, laten we het hopen!

Waarom heb ik eigenlijk de leukste baan? Heeft u even? Dit heeft meerdere redenen. Ik heb een fantastische baan omdat ik met haaien, zeehonden en zeeleeuwen mag werken en zwemmen. En ik word er nog voor betaald ook! Daarnaast heb ik in mijn werk veel met mensen te maken. Mensen die over het algemeen goed gemutst zijn tijdens een dagje weg. Het geven van shows, het samenwerken met de dieren, waar je aan kunt zien dat ze het naar hun zin hebben. Dieren die gemotiveerd zijn om nieuwe dingen te leren. Dieren die zelf nieuwe dingen verzinnen en je daarmee aan het lachen maken. Maar ook het geven van educatie is écht "mijn ding"! Ik ben gewoon een enorme bofkont!

Daar komt nog eens bij dat ik op een onbewoond eiland werk. Wie kan dat nou zeggen? Ha! Met onbewoond bedoel ik dan alleen mensen natuurlijk, want onbewoond is Neeltje Jans allesbehalve. De natuur is er prachtig. En dat voor een natuurgebied gecreeërd door mensen. Als je 's morgens vroeg over het park loopt en het is er stil. En rustig. De zon schijnt. Er waait een zacht briesje. Dan voel je je echt fantastisch! Het is het mooiste kantoor ter wereld!

Dan mijn collega's. Ik heb de leukste, de liefste, de lolligste collega's die er zijn. Ach en natuurlijk is niet iedereen op het bedrijf "mijn type" maar een aantal van mijn collega's reken ik tot mijn beste vrienden. We hebben bijna altijd plezeir, kunnen lachen en huilen met elkaar. En op vrijdag? Op vrijdag ligt het niveau altijd een aantal treden lager en vliegen de schunnige opmerkingen heen en weer. En soms ook de vis...

Natuurlijk is niet altijd alles rozengeur en maneschijn. Wanneer je dagen met slecht weer hebt en de bassins moeten worden schoongemaakt, dan sta je 's avonds in het donker, in de zeikende regen met een hogedrukspuit centimeter voor centimeter schoon te spuiten. Je bent tot op je botten toe koud, ziet er uit als Shrek, zo groen van de alg en verlangt naar een douche. Maar het werk moet af. Of op dagen dat het vriest dat het kraakt en het waait keihard, dan liggen je tenen los in je laarzen en sta je regelmatig te springen en te janken van de zere vingers. Je wil ze onder de warme kraan stoppen, maar doe het niet want je gaat echt  kapot! In de winter is het wel rustiger op het werk en hebben we nog wel eens tijd om wat extra dingetjes te doen of we kunnen eens een uurtje eerder naar huis. In de zomer is het druk. En met druk bedoel ik ook écht druk! Dan ren en vlieg je van de ene presentatie naar de andere, je wetsuit moet aan, uit, aan, uit en het is bikkelen om de dagen door te komen. We staan als multifunctionele duizendpoten shows te geven, mensen voor te lichten, te DJ-en bij de zeeleeuwenshow, we springen in en uit het water met groepen mensen die ook willen zwemmen met zeeleeuwen of haaien (ik geef ze geen ongelijk!), proppen ondertussen een boterham in onze holle kies en sprinten weer door naar de volgende activiteit. Het is rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Maar wat doe ik het graag!

Mijn werk is ook mijn uitje. Het is iets van MIJ! Niet iets van mama Marjolijn, niet iets van partner Marjolijn, maar iets van "gewoon" Marjolijn. Het is heerlijk om even niet thuis af te hoeven wassen. Even niet thuis de kleren en handdoeken op te hoeven vouwen. Bovenal is het heerlijk om even niet in mijn politie-agent modus te hoeven staan. In mijn pauze kan ik een half uur zitten. Gewoon zitten... Ik hoef niemand te zeggen;  zit niet te klieren met elkaar, eet eens door, zit niet te smeren met je eten, drink je melk eens op, ga eens recht zitten, eten is geen speelgoed, niet met volle mond praten en ga zo maar door. Begrijp me niet verkeerd, eten is bij ons thuis in principe een sociaal moment. Mijn kinderen hoeven niet te eten als ze echt niet willen. Ik ga geen gevecht met ze aan. Willen ze echt niet eten, dan eten ze maar niet, maar ik probeer ze wel íets bij te brengen. En het liefst zie ik ook dat voornamelijk mijn oudste dochter nog een paar kilo aankomt. Maar dat terzijde. Op mijn werk hoef ik mijn collega's niet te zeggen dat ze hun broodtrommel leeg moeten eten. Dat doen ze al uit zichzelf. Bovendien zijn ze oud en wijs genoeg om dat zelf te bepalen. Ik hoef ze ook niet te zeggen dat ze hun drinken op moeten drinken. Dat doen ze meestal ook heel braaf. En bovenal is het ook altijd gezellig aan tafel (een zeer zeldzame uitzondering daargelaten)! Heerlijk! Een half uur pauze op mijn werk is bijna een mini-vakantie.

En nu moet ik dit dus 3 lange maanden gaan missen. 3 Maanden waarin de blaadjes van de bomen vallen. 3 Maanden waarin de dagen korter zijn. 3 Maanden waar ik niet mee bevriend ben. Ik nam mij eerst voor om tijdelijk ander werk te zoeken, ook omdat we de centjtes, net als ieder ander goed kunnen gebruiken. Maar wat? Ik ben niet te beroerd om te werken maar zolang ik mijn huishouden thuis niet eens lekker bij kan houden heb ik weinig zin om dat bij een ander wel te doen. De schoonmaak is denk ik één van de weinige sectoren waarin je tijdelijk kunt werken. Het is in dat geval "slechts" 3 maanden. Ik houd mijn ogen en oren open en wie weet vind ik nog iets. En anders? Anders ga ik maar een boek schrijven... Of zo... Voor nu ben ik gewoon een beetje verdrietig.