Beetje verdrietig
Het is niet voor het eerst dat ik u vertel over mijn fantastische baan. Want die heb ik! Nog wel althans... Aangezien het bedrijf waar ik voor werk een enigszins seizoensgebonden bedrijf is, geleid door een Spaanse Senor in Spanje mét een Spaanse mentaliteit worden er geen vaste contracten uitgedeeld zoals de sint dat wel met zijn pepernoten doet.
Ik heb er inmiddels 5 contracten opzitten en moet nu een vast contract óf ik word er 3 maanden uitgeknikkerd. Optie A is geen optie dus blijft B over. Ik moet er dus 3 maanden uit. November, december en januari heet ik Toos. Toos werkeloos. In principe is het de bedoeling dat ik gewoon weer in dienst treed op 1 februari maar zoals het de opperbaas betaamt zet hij niets zwart op wit. En dus zit ik in de rats. Ik wil de leukste baan ter wereld niet kwijt. Daarbij komt nog dat ik net 5 maanden thuis heb gezeten vanwege mijn zwangerschapsverlof en de voorafgaande periode waarin mijn lijf niet mijn beste kameraad was. Neemt hij dit mee in zijn overwegingen om mij misschien wel niet meer aan te nemen? Volgens mijn teamleider is dit niet "on speakable terms" en kom ik gewoon weer het team versterken in februari. Fingers crossed, laten we het hopen!
Waarom heb ik eigenlijk de leukste baan? Heeft u even? Dit heeft meerdere redenen. Ik heb een fantastische baan omdat ik met haaien, zeehonden en zeeleeuwen mag werken en zwemmen. En ik word er nog voor betaald ook! Daarnaast heb ik in mijn werk veel met mensen te maken. Mensen die over het algemeen goed gemutst zijn tijdens een dagje weg. Het geven van shows, het samenwerken met de dieren, waar je aan kunt zien dat ze het naar hun zin hebben. Dieren die gemotiveerd zijn om nieuwe dingen te leren. Dieren die zelf nieuwe dingen verzinnen en je daarmee aan het lachen maken. Maar ook het geven van educatie is écht "mijn ding"! Ik ben gewoon een enorme bofkont!
Daar komt nog eens bij dat ik op een onbewoond eiland werk. Wie kan dat nou zeggen? Ha! Met onbewoond bedoel ik dan alleen mensen natuurlijk, want onbewoond is Neeltje Jans allesbehalve. De natuur is er prachtig. En dat voor een natuurgebied gecreeërd door mensen. Als je 's morgens vroeg over het park loopt en het is er stil. En rustig. De zon schijnt. Er waait een zacht briesje. Dan voel je je echt fantastisch! Het is het mooiste kantoor ter wereld!
Dan mijn collega's. Ik heb de leukste, de liefste, de lolligste collega's die er zijn. Ach en natuurlijk is niet iedereen op het bedrijf "mijn type" maar een aantal van mijn collega's reken ik tot mijn beste vrienden. We hebben bijna altijd plezeir, kunnen lachen en huilen met elkaar. En op vrijdag? Op vrijdag ligt het niveau altijd een aantal treden lager en vliegen de schunnige opmerkingen heen en weer. En soms ook de vis...
Natuurlijk is niet altijd alles rozengeur en maneschijn. Wanneer je dagen met slecht weer hebt en de bassins moeten worden schoongemaakt, dan sta je 's avonds in het donker, in de zeikende regen met een hogedrukspuit centimeter voor centimeter schoon te spuiten. Je bent tot op je botten toe koud, ziet er uit als Shrek, zo groen van de alg en verlangt naar een douche. Maar het werk moet af. Of op dagen dat het vriest dat het kraakt en het waait keihard, dan liggen je tenen los in je laarzen en sta je regelmatig te springen en te janken van de zere vingers. Je wil ze onder de warme kraan stoppen, maar doe het niet want je gaat echt kapot! In de winter is het wel rustiger op het werk en hebben we nog wel eens tijd om wat extra dingetjes te doen of we kunnen eens een uurtje eerder naar huis. In de zomer is het druk. En met druk bedoel ik ook écht druk! Dan ren en vlieg je van de ene presentatie naar de andere, je wetsuit moet aan, uit, aan, uit en het is bikkelen om de dagen door te komen. We staan als multifunctionele duizendpoten shows te geven, mensen voor te lichten, te DJ-en bij de zeeleeuwenshow, we springen in en uit het water met groepen mensen die ook willen zwemmen met zeeleeuwen of haaien (ik geef ze geen ongelijk!), proppen ondertussen een boterham in onze holle kies en sprinten weer door naar de volgende activiteit. Het is rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Maar wat doe ik het graag!
Mijn werk is ook mijn uitje. Het is iets van MIJ! Niet iets van mama Marjolijn, niet iets van partner Marjolijn, maar iets van "gewoon" Marjolijn. Het is heerlijk om even niet thuis af te hoeven wassen. Even niet thuis de kleren en handdoeken op te hoeven vouwen. Bovenal is het heerlijk om even niet in mijn politie-agent modus te hoeven staan. In mijn pauze kan ik een half uur zitten. Gewoon zitten... Ik hoef niemand te zeggen; zit niet te klieren met elkaar, eet eens door, zit niet te smeren met je eten, drink je melk eens op, ga eens recht zitten, eten is geen speelgoed, niet met volle mond praten en ga zo maar door. Begrijp me niet verkeerd, eten is bij ons thuis in principe een sociaal moment. Mijn kinderen hoeven niet te eten als ze echt niet willen. Ik ga geen gevecht met ze aan. Willen ze echt niet eten, dan eten ze maar niet, maar ik probeer ze wel íets bij te brengen. En het liefst zie ik ook dat voornamelijk mijn oudste dochter nog een paar kilo aankomt. Maar dat terzijde. Op mijn werk hoef ik mijn collega's niet te zeggen dat ze hun broodtrommel leeg moeten eten. Dat doen ze al uit zichzelf. Bovendien zijn ze oud en wijs genoeg om dat zelf te bepalen. Ik hoef ze ook niet te zeggen dat ze hun drinken op moeten drinken. Dat doen ze meestal ook heel braaf. En bovenal is het ook altijd gezellig aan tafel (een zeer zeldzame uitzondering daargelaten)! Heerlijk! Een half uur pauze op mijn werk is bijna een mini-vakantie.
En nu moet ik dit dus 3 lange maanden gaan missen. 3 Maanden waarin de blaadjes van de bomen vallen. 3 Maanden waarin de dagen korter zijn. 3 Maanden waar ik niet mee bevriend ben. Ik nam mij eerst voor om tijdelijk ander werk te zoeken, ook omdat we de centjtes, net als ieder ander goed kunnen gebruiken. Maar wat? Ik ben niet te beroerd om te werken maar zolang ik mijn huishouden thuis niet eens lekker bij kan houden heb ik weinig zin om dat bij een ander wel te doen. De schoonmaak is denk ik één van de weinige sectoren waarin je tijdelijk kunt werken. Het is in dat geval "slechts" 3 maanden. Ik houd mijn ogen en oren open en wie weet vind ik nog iets. En anders? Anders ga ik maar een boek schrijven... Of zo... Voor nu ben ik gewoon een beetje verdrietig.