Er was er één jarig, moera moera!
Gisteren werd ons stoere chickie Jinte 6 jaar. Tijd voor een feestje. Altijd leuk! En ik hou er van. Mijn kindjes een leuk feestje geven, met leuke kadootjes, een mooie taart, lieve mensen, snoep, cola, alles mag op zo'n dag.
Twee weken voordien heb ik er altijd zin in. Éen week voordien word ik wat zenuwachtig en de dag voor het feestje zit ik in de stress. En zo gaat het altijd. Want dan vind ik ineens dat het gras nog gemaaid moet worden, dat de ramen nog gelapt moeten worden, dat de schuur moet worden opgeruimd en dat de administratie op orde moet wezen. Allemaal onzin natuurlijk. Wat écht belangrijk is; genoeg boodschapjes in huis, een paar slingers en / of ballonnen ophangen en de kadootjes checken moeten dus altijd nog op het aller - allerlaatste moment gedaan worden. Dit jaar liep het ook weer eens heel traditioneel in de soep achter de schermen.
Gelukkig waren mijn ouders al twee dagen voor het feestje in Zeeland en hebben ze me heel hard geholpen om alles aan kant te krijgen en voor te bereiden. Dat was heel fijn. Zo kon ik zelfs nog redelijk rustig de hapjes en drankjes halen een dag voor het feestje en was ook alles netjes. Voor onze begrippen dan. Wij hebben nou eenmaal niet zo'n strak interieur (lees; we hebben een huishouden van Jan Steen). Waar het dan mis ging? Ik had een tweedehands tablet voor Jinte gekocht. Héél verhaal om dat ding opgehaald te krijgen waarbij ik verschillende hulptroepen in heb moeten schakelen. Lieve mensen die mij allemaal ter wille waren. Lang verhaal kort, de tablet lag hier in de kast en zag er keurig uit. Ik was er helemaal blij mee. De avond voordat Jinte verjaarde dacht ik, ik zet er nog even wat spelletjes op, dan kan ze er morgen ook meteen wat mee. Het was immers haar "hoofdkado". Maar het liep een beetje anders. De tablet, een keurige iPad 1, nog in puntgave staat heeft als software iOs 5.1.1 en dat kan niet worden geüpdate naar een nieuwere versie. Maar ja, dat wist ik natuurlijk niet. Af en toe ben ik echt zó'n achterlijke digibeet. Vrijwel alle apps die ik er op wilde zetten vereisen (veel) nieuwere software. Gevolg; alleen facebook was te downloaden. Maar ja, dat heeft ze nou nog niet (en mag ze ook nog lang niet, maar dat terzijde). Ik voelde me weer een grote sukkel! Daar zat ik dan, om 22.00 uur 's avonds. Over 2 uur zou mijn dochter 6 worden en ik had aleen nog een boek en een nieuw truitje ingepakt klaarliggen. En dan kunnen we zeggen, kinderen in de derde wereld zouden er héél blij mee zijn, sorry, mijn kinderen zijn anders gewend en krijgen elk jaar 1 “groot” kado van papa en mama en een paar kleinigheidjes. Nu hadden we dus “niets bijzonders” te geven. En dat zou toch teleurstelling tot gevolg hebben. Twee uur lang heb ik geprobeerd om met de hulp van Google en Youtube de iPad te updaten zodat er een nieuwe iOs versie op gezet kon worden. In recordtijd heb ik van alles geleerd over dingen als Cydia en jailbreaken. Dingen waar ik nog nooit van had gehoord. Ik werd er moe van én chagrijnig én een tikkie paranoia (ik dacht dat er een inbreker binnenkwam, het bleek de kat te zijn, die in de badkamer zat opgesloten en probeerde op de deurklink te springen). En dus... wat nu? Papa was gewoon op zijn gebruikelijke bedtijd gaan slapen dus ik had een probleem en moest dat in mijn uppie oplossen.
Nu is het zo dat Jinte al bijna 2 jaar bezig is voor haar A zwemdiploma. Dit heeft eind vorig jaar heel wat frustratie tot gevolg gehad. Ze was er klaar mee. Ze had het gehad. Zwemles is stom. Punt. Om haar weer te stimuleren en motiveren hebben we een beloningssysteem ingezet. Na elke zwemles krijgt ze een klein kleinigheidje. Dat kan een potje klei zijn, of een kinder surprise of een knutseltje van de Action. Iets van een paar duppies, maar genoeg voor haar om zwemles nu helemaal "the bomb" te vinden. Om die reden heb ik dus altijd wel wat prullaria in de kelder liggen. Die prullaria kwam nu mooi van pas. Zo heb ik midden in de nacht nog allerlei goedkope rommel als klei, een blokfluit en een kleurboekje in zitten pakken en heb ik met wat print, knip en plakwerk een tablet geknutseld wat tevens een "tegoedbon" is voor een echte. Met een knoop in mijn maag ben ik om 02.00 uur, nadat ik alle kadootjes in de keuken had verstopt (tsja, traditie…) gaan slapen. Of nou ja, slapen? In bed liggen... In Bente haar bed. Bente lag in die van mij omdat ze het zo spannend vond dat Jinte bijna jarig was. Veel slapen zat er dus niet in. Zeker omdat Lasza, de kat graag óp mijn hoofd wilde liggen. Ik had GEEN zin meer om die ook nog naar beneden te gaan brengen.
Vóór 7.00 uur rende Jinte al door het huis. "IK BEN JARIG"!
Ok, wakker worden, blijven liggen is GEEN optie.
In mijn joggingbroek en op mijn hoofd een coupe de plumeau liep ik naar beneden. Jinte kreeg een dikke kus maar ging ondertussen al als een soort ongeleid projectiel op zoek naar haar kadootjes! De één na de ander werd gevonden en uitgepakt. Ze was dolblij met haar kleurboekje, blokfluit en klei! De nep-tablet begreep ze niet helemaal, maar was “ook wel leuk”. Ook na uitleg dat het een tegoedbon was voor een echte… Goed… Daar heb ik dus de hele avond en halve nacht voor lopen klootviolen. Ik had beter moeten weten. Een kinderhand…
De ochtend stond in het teken van het huis klaarmaken voor visite. Met een paar bakken koffie achter de kiezen lukte dat nog aardig. Tussen de middag diende het gemak de moedermens en heb ik pannenkoeken uit de vriezer opgewarmd. Prima! Zie je wel, dom moedermens, weer gaat de vlieger op van die “kinderhand”. Maak het jezelf toch niet zo moeilijk!
Voor de visite wilde ik weer de perfecte gastvrouw uithangen, wat me natuurlijk voor geen meter afging na een nachtje doorhalen. De één vergat ik taart te geven, de ander zat een half uur op een bak koffie te wachten. Uiteindelijk ben ik maar neergeploft en heb de visite verzocht hun eigen natjes en droogjes uit de keuken te halen. En zo geschiedde!
Mijn perfectionisme werd weer eens goed onderuit gehaald. En terecht!
Over 1,5 maand is Bente jarig.
Note to myself: lees een week vóór dat feestje dit blog nog even terug.