Allereerst; lieve trouwe volgers, sorry dat ik zo lang niets van me heb laten horen. Ja, waarom eigenlijk? 

Nou... Ik was een beetje tijdloos, zinloos en inspiratieloos, allemaal in de letterlijke zin van het woord! Maar... ik ben er weer!

Mijn lange afwezigheid heeft niets te maken met mijn opruimwoede, er is niet heel veel van terecht gekomen en inmiddels is hij weer wat afgezwakt. Enerzijds jammer dat hij is afgezwakt (het is nog steeds een zooitje), anderzijds word ik blijkbaar beter in loslaten. Yeehaa!

Mijn afwezigheid heeft gedeeltelijk te maken met mijn nieuwe hobby's. Ja ja, u leest het goed, hobby's! Twee hobby's! Hobby 1 is Jip. Het paardje waar ik af en toe voor mag zorgen. Helaas heeft meneer Jip momenteel last van zijn rug en is niet te berijden (wel te bereiden, maar dat bedoel ik dus NIET want Jip is lief). Eenmaal in de week op dinsdag ga ik naar hem toe, was en watergolf ik hem, we doen wat aan voetverzorging en ik zorg dat hij aan zijn beweging toe komt. En ik daarmee ook, zeker als ik niet op hem kan rijden. Laatst heb ik hem laten rennen door de bak om zijn spieren los te houden nu hij niet bereden word. Ik had bijna de neiging om daarna de banden van mijn auto leeg te laten lopen en zelf boven het ventiel te gaan hangen. Zuurstof! Hoe dan ook, rijden of niet, Jip is leuk en ik vind het heerlijk om naar hem toe te gaan. Jammer dat ik niet vaker kan, maar dat is met 3 kids niet anders.

Hobby 2. Hoort u het tromgeroffel? Bent u ook zo nieuwsgierig? Ik ben gaan wandelen met twee vriendinnen. We hebben ons een doel gesteld. En niet zomaar een doel. De 4 daagse. Nee, niet de avondvierdaagse van Nieuwland. Dé 4 daagse! Die van Nijmegen ja. Ik krijg al spierpijn als ik er aan denk. Maar ik heb altijd gezegd dat ik die nog eens wil gaan lopen en ik denk dat dit hét moment is. Aangezien mijn lijf er niet één is van het merk Nike of Adidas, maar meer eentje van de uitverkoop bij Zeeman denk ik dat ik niet nog 10 jaar moet wachten. We begonnen met een tocht van een kilometer of 8. Die voelde ik wel, maar was goed te doen. De week daarna, 17 kilometer. Die voelde ik behoorlijk! De week daarna, vorige week, 27 kilometer. AU! Het was ook niet mijn bedoeling, het liep gewoon zo. Letterlijk en figuurlijk. 's Middags was ik met mijn lief en kindjes wezen wandelen naar zijn oom en tante, 3 kilometer heen, 3 terug. 's Avonds had ik een wandeldate met één van mijn wandelbuddy's. We liepen best lekker en waren goed op dreef. We liepen over Arnemuiden naar Veere en toen over Middelburg naar Nieuwland. Echter... Op de Veerseweg, de weg van Veere naar Middelburg trad de verzuring op, de spierpijn, de moed zonk ons in onze nieuwe wandelschoenen. Als een stel bejaarde slakken sleepten we ons zelf voort. Te dwars en te eigenwijs om op te geven en en het thuisfront te bellen voor een lift. Maar we did it, we made it, we zijn thuisgekomen. Een rondje van 21 kilometer. Heb me zelden zo dom en trots tegelijk gevoeld. De dagen daarna... Laat ik het zo zeggen, lang leve de paracetamol, de tijgerbalsem voor de spieren en de coldpacks voor mijn heupen. Misschien toch maar eens googlen naar een goed opbouwschema.

Waarom was ik er niet? Daarom dus! Ik was druk met het terugvinden van de stoere chick in mij. Of ik haar al heb gevonden? Ik ben leuk op weg denk ik...

Vorige week heb ik stap 1 genomen in de zoektocht naar een hobby. Ik ben gaan paardrijden!

Zondag was het zover. Ik ging met een lief dinnetje naar haar paard die samenwoont met een paard van een vriendin. 's Morgens zeek het van de regen. Maar ik had zo veel zin in het rijden. Het boeide me geen bal. Eenmaal aangekomen op stal werd het droog. Fijn! De knollies stonden nog lekker te smullen van hun kuilgras dus we zouden wachten tot ze klaar waren met eten. Ondertussen zaten wij lekker op een stoeltje te kletsen. Het was nu al leuk! Toen de knollies hun buikjes rond hadden gegeten zijn we ze gaan poetsen, wassen en watergolven. Ivar, het paard van dinnetje moest onder de douche aangezien hij zichzelf een modderpakking had gegeven. Na de douche zijn we de paardjes gaan borstelen en pedicuren (hoefjes krabben). Jip, het prachtige bonte kruising Tinker paard stond er zo lief bij! Alsof hij voelde dat ik nog wat onzeker was. Ik ben namelijk een jaar of 17 geleden van een paard gestuiterd en het half uur daarna is een groot zwart gat. Als schiet je me lek, ik weet niet meer hoe ik ben thuisgekomen. Wat ik me nog herinner zijn vlagen van dat ik mijn eigen naam niet meer wist, dat ik niet meer wist wat ik eerder die dag had gedaan en dat ik toen ik thuis kwam in de spiegel keek en alleen maar bloed zag. Ik was daarna dan ook wel klaar met knol hobbelen. Nu 17 jaar later kriebelde het toch wel weer. Al ben ik nog wat onzeker en is mijn lijf nog altijd wat pudding-achtig na mijn zwangerschap.

Toen we de heren Paard haden opgezadeld kwam mijn grootste hindernis. Opstijgen. Met mijn pudding heupen wist ik niet hoe ik dat voor elkaar moest gaan krijgen. Met heel oncharmant een stoel naast Jip ben ik er opgeklommen (niet doorvertellen hoor!). En ja hoor, daar zat ik. Bovenop Jip. Ik voelde me net Janneke. Het matchte gewoon! We zijn eerst een eind gaan stappen. Lekker ouwehoerend over alle dingen des levens gleed alles van mijn rug (en die van Jip) naar beneden. Wat genooit ik! Ongelooflijk! Ik had niet verwacht dat ik me nog zo relaxed voelde. Alle eer komt toe aan Jip en dinnetje die mij begreep en niet veroordeelde om mijn onzekerheid. Ik zat met een grijns van oor tot oor te stralen. We hebben zelfs nog een stuk gedraafd en ondanks dat ik geen goeie beha aan had en mijn met melk gevulde voorgevel vrolijk op en neer danste (au) vond ik ook dit te gek! Dit wil ik vaker!

Ik moet nog eens even gaan bedenken hoe ik dit in het vat ga gieten. Dinsdag en donderdagochtend zijn mijn beide meiden op school c.q. peuterspeelzaal. Maar om nou Sep mee te nemen naar stal... Ik ga maar eens op zoek naar een oppas denk ik. Iemand die structureel wil oppassen op dinsdagochtend bijvoorbeeld. Dan nog op zoek naar een goeie beha en kijken of dit mijn nieuwe hobby wordt. Ik heb er "zin an"!

Eens in de zoveel tijd komt 'ie. De schoonmaakwoede. Of eigenlijk eerder opruimwoede. Dan moet écht alles in huis worden opgeruimd. Ik zit er nu al een paar dagen tegenaan te hikken. Ik wil beginnen maar het lukt niet. Ik weet A. niet waar te beginnen en B. heb ik er eigenlijk geen energie voor (mijn batterij komt zelfs aan de oplader niet boven de 20 % zo voelt het). Als ik het doe, dan moet het namelijk zeer rigoreus gebeuren. Dan vlieg ik als kip zonder kop (ja ja, daar is 'tie weer) van zolder naar kelder en nog honderachtentachtig keer heen en weer. Dan wil ik alle Duploblokjes bij de Duploblokjes. De kleurboeken bij de kleurboeken. De Jip en Janneke's bij de Jip en Janneke's, de Bobo's bij de Bobo's, de kinderDVD's bij de kinderDVD's, de gewone DVD's bij de gewone DVD's (de 18+ DVD's in het nachtkastje), al het papier moet worden opgeruimd, de douche moet worden leeggehaald. Niet lekker ruikende shampoo's mogen naar de stort, samen met de enorme berg andere rotzooi waar geen mens hier in huis naar omkijkt. Ik voel hem opkomen. Die niet te ontwijken opruimwoede. Ik hoor u denken: gebruik van maken! Fijn toch, zo'n opruimwoede. Ja... Er is alleen wel een groot nadeel. Ik word er niet gezelliger van. En dat is een understatement.

Hoe ga ik dit aanpakken? Ik wil hem niet negeren. Hij moet namelijk weer eens doorkomen die opruimwoede. Dat ruimt lekker op in huis én hoofd. Misschien moet ik gewoon op zolder beginnen en alle zooi naar beneden gooien. Dan laat ik alles door mijn handen gaan en bedenk wat er terug mag naar zolder en wat door het raam naar buiten gegooid mag worden op de aanhanger die naar de stort gaat. Dan zijn er ook nog dingen die eigenlijk nog best een tweede leven verdienen. Zonde om weg te gooien maar wat moet ik er mee? Sinds kort zit ik op de koopjeshoek 0118 op facebook. Een soort marktplaats voor facebookers op Walcheren. Daar heb ik tot nu toe 8 euro verdiend. 6 Euro voor een stel fietstassen en 2 euro voor een rokje. Dan had ik nog een portable fotostudio waar iemand op had geboden maar die is nooit komen opdagen. Ik had mijn gourmetset, mijn kunstkerstboom, mijn videorecorder met 2 zakken videobanden, mijn fondueset, mijn skeelers en nog een berg kinderkleren er opgezet. Veel tijd ingestoken en 8 euro verdiend. Niet echt de moeite waard. Je moet eerst foto's maken, dan een advertentie samenstellen en afwachten. Koopjeshoek is niet aan mij besteed dus. Maar wat dan? Marktplaats? Prikbord van Zeelandnet? Ik weet niet of ik hier wel zin in heb. Wat een tijdrovende klus.  

Onlosmakelijk verbonden aan de opruimwoede is de schoonmaakwoede. Want als je dan toch bezig bent... Maar het lijkt alsof dat hier in huis niet werkt. Hoe doen anderen dat toch? Lopen de kinderen daar nooit met hun modderpootjes naar binnen? En als ze dat al wel doen, pakt moeders dan direct de zwabber uit de kast? Ik woon in het huishouden van Jan(nes) Steen en mijn naam is Ma(rjolijn) Flodder. In dit geval gaat min en min is plus niet op voor wat betreft onze kinderen. Die zijn namelijk net zo erg. En toch kriebelt de schoonmaakwoede onder mijn huid. Hij MOET MOET MOET er uit komen. Ik wil alles weer eens lekker spic en span.  

Vanmorgen had ik mezelf buiten gesloten terwijl Sep nog binnen was. Ik moest Jinte op gaan halen van de peuterspeelzaal en ik was lichtelijk in paniek. Ik had wel de autosleutel bij me dus ben ik uiteindelijk maar snel Jinte op gaan halen en terug gescheurd naar huis. Nu maar hopen dat meneer agent niet ergens met een mobiele camera stond. Toen ik weer thuis kwam hoorde ik Sep binnen huilen. Na veel fratsen uitgehaald te hebben met een ongelooflijk smerige broek tot gevolg en enige schade aan lijf en leden kon ik mijn lieve schat weer in mijn armen sluiten binnen gelukkig niet al te lange tijd. Ontdaan door wat me was overkomen heb ik de rotzooi die ik heb gecreeerd allemaal achter mijn reet laten liggen. En het ligt er nog steeds. Ik wil immers toch aan mijn grote opruimwoede beginnen. Dus een beetje zooi meer of minder maakt dan ook niet meer uit. Lekkere instelling, maar niet heus!

Ik denk dat ik vanavond maar eens een plan de campagne ga maken. Een soort draaiboek van het project. Of zal ik op de bank ploffen en lekker een filmpje kijken?

Misschien moet ik op de koopjeshoek of op Marktplaats of op het prikbord van Zeelandnet eens een kinderkamp opzoeken waar mijn kinderen twee weeken kunnen spelen, rommel maken, vies worden, enzovoorts. Dan heb ik twee weken de tijd om op te ruimen en daarna bij te tanken. Volgende dilemma: ik wil mijn kinderen niet twee weken missen! Misschien moet ik me toch nog maar eens verder gaan verdiepen en inlezen in "het grote loslaten". Niet wat betreft mijn kinderen, maar wat betreft de rommel om mij heen.

Tot schrijfs maar weer, ik ga mijn dochter verschonen die zojuist in haar broek heeft geplast...

Ieder mens heeft ze wel eens. Vakantiekriebels. Ik heb ze 365 dagen per jaar. Maar ik heb ruim 6 jaar geleden de keus gemaakt om met een boer verder te gaan door het leven en daarmee heb ik de vakantiekriebels in de kliko kunnen gooien. Boeren hebben het niet zo op kriebels. Althans, niet op vakantiekriebels. Die zitten liever in kriebelend hooi. Thuus op 't hof.

Op dit moment is dé periode dat iedereen de biezen pakt en er voor één, twee of zelfs drie weken even tussenuit knijpt. Op de sociale media lees je niets anders. Zuid-Frankrijk, Turkije, Griekenland, Denemarken, Spanje, Portugal, alles komt voorbij. Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut niet jaloers. Ik gun het een ieder van harte! Ik heb een prachtig leven met alles, nee, meer dan alles wat mijn hartje begeert. En toch... toch kriebelt het. Ik zou ook best graag een week of twee naar een (sub)tropisch oord vertrekken, met de auto, met het vliegtuig, mijn part op de fiets (hoewel, met 3 kinderen...) Ik ben geen strandhanger. Ik ben niet iemand die met een handdoekje haar favoriete stoel aan de rand van het zwembad reserveert. Ik ben ook niet iemand die alle souvenirwinkels afstruint. Ik ben ook niet het resort type. Gratis drank (je hebt het vooraf al betaald feitelijk), iedere dag dezelfde buffetmaaltijden, iedere dag avondvullende entertainment tussen de Russische en Engelse toeristen. Nee bedankt!

Maar oh wat zou ik graag nog eens terug gaan naar de Dominicaanse Republiek waar ik 's avonds de goedkope restaurantjes opzocht om daar tussen de locals te eten. Vervolgens in de supergezellige barretjes de lekkerste verse cocktails drinken met andere surfdudes en chicks. Slapen in een lemen hutje met een dak van palmbladeren. Fijne herinneringen...
Of ons Ozzy adventure... Zes weken in een klein hutje met zeer basic inrichting. Later nog min of meer onbedoeld in een zalig resort beland en vervolgens nog in de most wicked camper ever rondgereden langs de Great Ocean Road aan de zuidkust van Australië en de tocht afgesloten op Phillip Island. Heimwee...
Maar ook de vakanties vroeger met mijn lieve paps en mams. We gingen vaak naar dezelfde camping in Frankrijk, kamperen. Er was niets te doen. Geen zwembad, geen entertainment, geen speeltuin, vrijwel nooit andere Nederlandse kinderen en toch vermaakten we ons. We klommen op de rotsen, we struinden door de duinen, we liepen 's morgens met een paar Franse Franc in ons handje over het strand naar het dorp om daar "un baquette" te halen. Het was er uitgestorven. Maar de zee was vlakbij. We gingen zwemmen en soms zelfs vissen met paps. We deden boodschappen in de intermarche en mochten dan af en toe een kindersurprise kopen. We lazen boeken, speelden met ons kleine tasje met meegebracht speelgoed en we kleurden in ons vakantie-doe-boek. Dat waren nog eens tijden...
Toen ik wat groter was ging ik met vriendinnen op vakantie. Mijn eerste vakantie was naar Corsica. Een prachtige week. Bomvol excursies. Van canyoning tot duiken en van wandelen tot stappen. Ik ga het eiland ooit nog eens aan mijn kinderen laten zien...
Ik kan nog wel uren doorgaan.

Nu, nu zit ik thuis, op ons boerderijtje. En we hebben een prachtzomer (gehad). Ik heb een heerlijke tuin. Een fantastisch gezin. Alles, oh nee, meer dan alles wat mijn hartje begeert. Ik ben onlangs twee nachtjes weggeweest. Naar Kaatsheuvel. En het was leuk. Heel leuk. En toch... Die kriebels willen maar niet weg.

Vandaag. 7.00. De wekker... AAARGH! Kak wekker! Ik doezelde net een beetje weg.

Mijn spoken (zie vorig blog) hebben vannacht een spook estafette gehouden. Spook 1 heeft me van "grote-mensen-bedtijd" tot half 3 wakker gehouden. Ze wilde niet slapen en is bij me in bed gekropen. Nou vooruit dan maar weer. Kom maar even bij me liggen dan. Das gezellig. Wist u dat spoken kunnen zingen? Toen spook 1 eindelijk om half 3 in haar eigen bed lag begon spook 2. Spook 2 was om onverklaarbare reden wakker en wilde niet meer slapen. Dus heb ik een poosje bij spook 2 in bed gelegen en hebben we zachtjes gepraat tot spook 2 gekalmeerd was en ik weer terug kon naar mijn eigen mandje. Het was inmiddels half 4. En daar kwam spook 3 om de hoek. Nogal vroeg voor zijn doen. Maar kom maar door, ik ben nu toch wakker. Spook 3 heeft zijn eerste verkoudheid te pakken en heeft daardoor nogal wat moeite met drinken. Zodoende in plaats van een kwartiertje wel een uur aan het drinken, op adem komen, huilen, boeren, weer drinken, weer op adem komen, enz enz. Om half 5 liep ik op mijn tenen, en met mijn oogleden op mijn knieën weer richting mijn bed. Gelukkig was Klaas Vaak nog in de buurt (ik denk dat hij onderweg naar huis toevallig nog langs ons huis kwam) want hij strooide nog even rijkelijk met zand. Waarschijnlijk het laatste restje. Ik lag binnen no time Knock Out! Maar Spook 3 had toch om half 7 wéér zin in wat... Kom dan maar even bij me in bed liggen hoor. Ik ga niet weer in een stoel zitten kou kleumen. Bovendien werkte Klaas Vaak zijn zand nog behoorlijk goed en besloot ik dus het nuttige met het aangename te combineren. Borstvoeding kan ook prima in bed. Dan kan ik nog even mijn ogen dicht houden.

De wekker dus... Ik druk hem uit en houd mijn ogen nog even dicht. Wat 1 x knipperen leek, bleek toch een half uur, heel gek. Ik schrok om half 8 wakker. Oh nee... Over een half uur staat de taxi voor Bente weer op de stoep. Ik spring uit bed, ren als een kip zonder kop (daar gaan we weer) door het huis, smeer brood, zoek alles bij elkaar, pluk Bente uit bed, stop haar vol met brinta, poets haar tanden, kam haar haren, kleed haar aan, fatsoeneer mezelf enigszins (wil ook niet in mijn badjas met een coupe de plumeau mijn kind uitzwaaien 's morgens) en dan blijkt de taxi, die normaal altijd op tijd is, of zelfs wat te vroeg, vandaag een kwartier te laat. Geeft mij de gelegenheid nog even met Bente op de bank te zitten en haar nog even te laten bekomen van dit geren en gevlieg op de vroege morgen. Ze heeft er net zo'n hekel aan als ik. Als Bente eenmaal in de taxibus zit ga ik terug naar binnen en pluk Jinte uit bed. Zelfde ritueel maar dan wat rustiger. Voor zover dat gaat, want Jinte is nou niet bepaald het ZEN-type. Eerder het Jochem Myjer type. Slapen is slapen en wakker is wakker. Daar zit niet zoveel tussenin. Ben ik het niet mee eens, maar Jinte heeft nu eenmaal de genen van haar vader in dat opzicht en niet van haar moeder. Gelukkig is ze wel liefjes vanmorgen. Ze kan een grote boef zijn, maar vanmorgen is ze echt zoet. We eten wat, we knuffelen wat, we hebben lol samen en we gaan samen nog even in het grote bed TV kijken. Althans zij kijkt en ik lig heerlijk nog even wat te dommelen. Sep ligt in zijn eigen bed uit te buiken van 2 voedingen kort op elkaar en die hoor ik dus niet. Wat een fijne ochtend!  Na de fijne ochtend eet ik met Jinte een boterham. Ze knoeit weinig, drinkt haar melk zonder mokken en morsen op en ook nu is ze een engeltje. We gaan naar buiten. Ik doe wat dingetjes, als de was en veeg de stoep een beetje aan. Jinte speelt lekker in de zandbak. Sep ligt vredig in de kinderwagen te kijken naar de wolken. Ik loop naar binnen en zie mijn favoriete tijdschrift liggen. Ik heb hem vorige week al gekocht maar alleen nog maar de voorkant gelezen. Zou dit het moment zijn? Ik schenk een glas ijsthee in en neem dat mee naar buiten, samen met mijn tijdschrift. Ik zet de stoel in de zon en kan het bijna niet geloven. Ik zit in de zon, in de tuin, met een glas ijsthee te lezen in mijn favoriete tijdschrift. Kind 1 is op school. Kind 2 zit liefjes in de zandbak. Kind 3 ligt tevreden in de kinderwagen.

Als Bente uit school komt verwacht ik dat ik uit mijn relax modus zal moeten komen, mijn politie uniform weer aan kan trekken en kordaat zal moeten optreden. Niets is minder waar! Ze komt thuis, wil wat drinken en gaat net als zusje lief zitten spelen. Eerst even binnen. Dit omdat we eergister weer speelgoed hebben gewisseld van zolder. Het is weer even nieuw en dus leuk! Dan komt ze naar buiten en gaat haar befaamde grassoep koken. Er dreigt even ruzie om de soep, maar als ik zeg dat zusje dan maar eigen soep moet maken in een eigen emmertje, eh.... sorry pannetje, dan staan de twee chef de cuisines samen aan de rand van de zandbak met scheppen te roeren in hun eigen soep. En ik... ik lees nog steeds mijn tijdschrift. In het zonnetje.

's Avonds kook ik aardappeltjes, trek een pot wortels met doperwtjes open en bak vissticks. Jannes zit "in het stro" en is dus niet thuis. Ik moet alleen met de meiden eten. Niet mijn favoriete bezigheid. Bente is namelijk een gigantische miesmuizer. Ze staat bij ons wel bekend als "tante Kwansel". Ze is traag, lust maar weinig en eet niet meer dan een schriel muisje. Jinte is een dwarskopje en spuugt gerust haar eten uit en lacht er nog om ook als je er boos om wordt. Als je dus alleen met twee handenbindertjes aan tafel hebt en zelf niet beschikt over engelengeduld dan kun je je voorstellen dat het eten soms niet erg gezellig is bij ons. Begrijp me niet verkeerd hoor. Het eten is geen drama en als ze niet willen eten, dan eten ze maar niet. Ik word niet boos en ik dwing ze nooit, maar als ze moe en dwars zijn, dan zijn hun lontjes nog wel eens zo kort dat wanneer de bom ontploft je met twee brullende kids aan tafel zit. Niet goed voor de spijsvertering kan ik je wel zeggen. Maar vandaag... vandaag eten ze voorbeeldig hun bordjes leeg. En ook de kwark gaat er zonder mopperen in. We maken samen grapjes, we lachen, we eten en hebben plezier.

Vandaag was een heerlijke dag. De start beloofde niet veel goeds maar uiteindelijk bleek de waarheid vandaag zacht. Superzacht!

Spoken bestaan niet. Zegt men...

Of het er nu aan ligt dat wij in een oud huis wonen. Of omdat we buitenaf wonen. Of misschien om een andere onverklaarbare reden. In dit huis zijn spoken. Niet iedere nacht, maar wel zeer vaak hoor ik ze. Ze maken meestal een jammerend of huilend geluid. Soms krijsen ze. Dat gebeurt gelukkig niet heel erg vaak. Soms versta ik wat ze zeggen. Vaker niet. Soms begint het verder weg en komt het dichterbij. Soms begint het direct naast mijn bed. Er zijn verschillende spoken. Ze steken elkaar soms ook aan. Opvallend is dat de ene vaak zelfs het licht aandoet. De ander meestal niet. Je kunt er behoorlijk van schrikken als ineens het licht aan gaat midden in de nacht. Jannes wordt niet zo snel wakker van de spoken. Ik weet niet of hij ze niet hoort. Of dat hij zich er voor afsluit. Of dat hij maar doet alsof. Ik hoor ze altijd als ze er zijn. Ik kan me er niet voor afsluiten. Ik kan ook niet doen alsof. Het gekke is, ik ben niet bang van ze. Ze zijn over het algemeen wel vriendelijk. Ze houden je alleen soms nachtenlang uit je slaap. Dat is irritant. Mijn nachtrust is me (bijna) heilig. Ik ben iemand die veel slaap nodig heeft. Ik zeg dat ook wel eens tegen de spoken. Daar trekken ze zich echt niets van aan. Het lijkt wel alsof dat zelfs averechts werkt. Soms, heel soms probeer ik de spoken te negeren. Dat lukt me vrijwel nooit. Dat weten de spoken ook. Daarom komen ze ook vaker bij mij spoken dan bij Jannes. Zelfs als hij naast me ligt kan híj ze wél negeren. We hebben het er 'smorgens wel eens over. Dan zeg ik, ze waren weer lekker bezig die spoken vannacht. Oh, niets gemerkt zegt hij dan. Ik zou dat ook wel willen kunnen. Ze negeren. En lekker doorslapen. Anderzijds denk ik dat die spoken een reden hebben om te spoken. Misschien willen ze ons iets duidelijk maken? Of misschien zoeken ze gewoon contact? Of misschien... Misschien hebben ze wel gewoon een enerverende dag op school c.q. peuterspeelzaal gehad.

Laten we hopen dat mijn spoken die vandaag eigenlijk een uurtje te laat op bed lagen vannacht lekker doorslapen. Dan kan mama dat ook!

1. kalverliefde
   de kalverliefde zelfst.naamw. (v.) Uitspraak: ['kɑlvərlivdɛ] Verbuigingen: kalverliefde|s (meerv.) hevige verliefdheid tussen mensen die nog weinig ervaring hebben in de liefde ...
    
2.  
   KALVERLIEFDE
   1) Jeugdige verliefdheid 2) Jeugdliefde 3) Jongensverliefdheid 4) Onnozele verliefdheid
    

Mmmmmh... vreemd. Hier in huis heeft het woord kalverliefde een heel andere betekenis. Kalverliefde houdt hier in huis namelijk niets anders in dan dat je liefde hebt voor kalvers. Vooral Jannes heeft veel kalverliefde. Hij is verzot op zijn zwart-wit (en enkele rood-wit) gevlekte kinderen. Afgelopen maanden hebben ze buiten in de wei gestaan. De beestjes vonden het heerlijk. En ik eerlijk gezegd ook. Natuurlijk vind ik ze ook erg leuk, de kalfjes, maar de beestjes behoeven een hoop werk, tijd en geld. Buiten in de wei is dat allemaal niet zo aan de orde. Inmiddels zijn er weer 4 kalfjes naar huis gekomen. Er hingen nog net geen slingers, ballonnen en banieren in de stal met WELKOM THUIS.

Jannes is in zijn nopjes. Voor hem is het een heerlijke hobby. De verzorging van zijn beestjes. Voor mij hangt het er een beetje van af hoe mijn pet staat. Ik vind het heerlijk om Jannes te helpen in de stal, of om het zelfs alleen te doen, voeren, water bijvullen, beetje vegen, maakt niet uit, maar dan wel als onze niet gevlekte kinderen rustig zijn. En daar heb je een punt. Vandaag is het weer eens oorlog op het hof. Onze jongste dochter lijkt Syrie. Onze oudste dochter Amerika. En ik ben de VN. En soms zelfs het rode kruis... Ze zijn moe, de dames. En ik kan het ze niet eens kwalijk nemen. Ze lagen er gisteren veel te laat in. We hadden dan ook zo'n heerlijke avond. Uit eten bij "de molen" waar een fantastische speeltuin is voor het grut. Ze kregen er maar geen genoeg van terwijl wij de huwelijksdag van Jannes zijn ouders zaten te vieren met hun. Gezelligheid en lekker eten. Kinderen lekker spelen in de speeltuin. Heerlijk! Maar ja, de dag daarna moet je het als moeder bezuren. Ik althans wel. Ik zat me al te verheugen op het moment dat Jannes uit zijn werk kwam. Dan zou ik eindelijk toekomen aan mijn must-do's. De was, de keuken aan kant maken, rekeningen betalen, een rekening maken, opruimen (er ligt nog rotzooi boven van ons weekendje weg, erg toch?!) en ik wilde ook nog even bloggen. Gelukkig kwam hij om een uur of half 5 al thuis. Maar... Hij moest direct door. Het hooi moet van het land. Soms, heel soms, heb ik écht geen kalverliefde.

Bente kwam laatst uit school. Een jongetje uit haar klas had gezegd tegen haar: jij bent mijn vriendinnetje. Ze kreeg er een beetje een kleur van toen ze het vertelde. Ze zei tegen me dat het jongetje een mooi hoofdje heeft. Ze wist alleen zijn naam niet meer. Och... wat geeft het.
Deze vorm van kalverliefde kan ik momenteel iets beter handelen geloof ik!

Afgelopen weekend was het zover. Deze mama ging met kinderen een weekendje weg. Zonder papa. Een behoorlijke onderneming.

Donderdagavond kregen we nog vrij onverwacht visite. Of nou ja, we... ik... Jannes had namelijk nog onverwachter dan de visite, ineens andere druktes. Daardoor zat ik een avond met een ouder stel, op behoorlijke leeftijd kan ik wel zeggen aan de thee en beschuit met muisjes. Het was namelijk nog een laat kraambezoek voor Sep. Oh lieve mensen hoor, maar praten die mensen, poeh poeh poeh. Geen speld tussen te krijgen. En dan op zijn zeeuws, wat ik inmiddels redelijk versta, maar ik behriep nog lang nie alles! Een avondje focussen dus. Ze hadden wel heel lief nog kadootjes mee. Een setje tweedehands kleren voor de meiden, maatje 146. Dus die passen ze wel over, pak hem beet, een jaar of zes. Twee tweedehands playmobil poppetjes uit het jaar 19-noach en een (hiep hiep hoera!) zakcentje voor Sep zijn spaarpot. Rond half 11 vertrok het ouder echtpaar terug naar hun eigen stulpje en kon ik eindelijk beginnen met de eerste voorbereidingen voor mijn weekendje weg. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een chaotica pur sang ben. Dat in combinatie met het late uur, mijn frustratie over het feit dat ik in mijn eentje de bejaardensoos heb moeten leiden (of misschien wel lijden), de meiden die wakker waren geworden en nogal over hun toeren waren én een kleine man die zin had in zijn dagelijkse douche, warme melk en zijn bed maakte dat ik als een een soort kip zonder kop rondliep. Jannes kwam inmiddels thuis en zag mij gefrustreerd heen en weer stuiteren en probeerde me tevergeefs te kalmeren. Hij droop maar af richting zijn bed wat mij nog gefrustreerder maakte. Zucht... Soms ben ik echt onuitstaanbaar!

Vrijdagochtend was een soort herhaling van de late avond er voor. Ik probeerde met twee tijdelijke ADHD-ers om me heen de spullen in te pakken. De meiden waren door het dolle. Ze hadden zo'n zin in het weekend dat ze onhoudbaar waren. Druk, oef... Vervelend, pffff... Ruzie, adem in... Huilen, adem uit... Ondertussen moest ik voor Jannes nog zuursel maken aangezien hij zaterdag kaas wilde gaan maken en de zuursel nog 24 uur moest staan. Uiteindelijk heb ik om 13.00 de deur van de zwijnenstal achter me dichtgetrokken en ben ik met de kids, die ik toen legitiem vast heb kunnen "binden" in hun stoeltje in de auto, vertrokken. We hebben na een tankbeurt en wat boodschapjes Bente haar vriendje en zijn mama opgehaald. Die gingen ook mee. Gezellig!

Bij aankomst op camping Droomgaard in Kaatsheuvel ramde ik eerst met de achterkant van de auto een picknickbankje. Oh oh... Gelukkig bleef het bankje ongedeerd en is er slechts een kleine kras op mijn kunststof bumper te zien van mijn dierbare bolide. Daarna hebben we in onze stacaravan aldaar onze bom aan spullen weer laten ontploffen. Binnen no time was het ook daar een huishouden van Jan Steen. Loslaten Marjolijn. Loslaten... Na de camping macaroni de kids nog even laten uitstuiteren in de speeltuin en ze in bed geslingerd. Natuurlijk konden ze alle 3 niet direct de slaap vatten maar uiteindelijk keerde de rust weer en konden ook wij gaan slapen. Rust!

Zaterdag was het jonge spul al weer vroeg wakkerrrrrr! Daardoor stonden we om iets over tien al op de stoep bij de Efteling met 3 stuiterballen die linea recta naar de sprookjesboom wilden. Na bijna 2,5 uur sprookjesbos (ik zeg even niets) kwamen we bij Droomvlucht aan. Daar hebben we bijna een uur moeten wachten voor 3 minuten lol. Het uur wachten was voor mijn meiden een drama. Jinte was inmiddels gewoon moe en Bente had weer zoveel last van haar beentjes dat ook zij niet meer wilde lopen. In de wachtrij mag je geen buggys of kinderwagens mee dus probeerde we de meiden om de beurt maar wat te tillen en te troosten. Bente haar vriendje van bijna 5 bleef dapper en stoer op zijn beentjes staan. Na de droomvlucht riepen de meisjes vrolijk in koor: NOG EEN KEER! Nou... als je het niet heel erg vind... Echt niet! Nog een uur in de wachtrij met twee huilende meisjes. Beter niet. De draaimolen had gelukkig geen wachtrij en daar konden de kindjes hun hartjes ophalen. Plezier ten top. En de cliche, als je kinderen genieten, geniet je zelf ook, ging weer helemaal op! Heerlijk! Natuurlijk wilde het grut nog in Monsieur Cannibale (de kookpotjes) en Carnaval Festival (ta ta ta ta ta ta ta tadadaaa). De dag vloog voorbij! Wat genoten we! Uiteindelijk besloten we ons bezoek met Ravelijn. De paardenshow. Vooral Bente heeft van A tot Z met ingehouden adem zitten kijken. Te gek!

Op de camping de inmiddels uitgeputte stuiterballen onder de douche gezet. Na de frietjes naar bed en slapen! De een sliep sneller dan de ander. Natuurlijk spookte een van mijn koters nog een paar uur door en natuurlijk voelde ik me daardoor weer opgelaten. En natuurlijk is dat onzin, maar loslaten is ook nu nog niet mijn sterkste kant.

Zondag hebben we het grut nog lekker laten plonzen in het camping zwembad. Na de meest bijzondere lunch ooit, waarbij we de restjes op hebben gemaakt van het weekend, bestaande uit eierkoeken, kaas, auguruken, druiven en m&m's vertrokken we weer richting huis. Het was een héérlijk weekend! Absoluut! Maar... lang leve structuur!

Home Sweet Home!

We wonen op een boerderij. Dat was u vast niet ontgaan. Iets wat onlosmakelijk met de boerderij te maken heeft zijn vliegen. Nou ben ik dol op het boerenleven, maar vliegen... Adem in, adem uit. Ik HAAT ze! Waarom bestaan die krengen?! Wat hebben ze voor nut? Waarom moeten ze altijd in huis, op mij gaan zitten? Waarom willen ze per se zo dicht bij mijn oren zoemen? Waarom doen ze zo druk? Als ik toch zwart was en het was zo warm, dan ging ik ergens in de schaduw liggen chillen...
Waarom bijten vliegen zelfs? Of steken ze? Ik weet dat niet eens, ik heb geen vliegiologie gestudeerd en ergens boeit me het ook niet. Ik vind ze gewoon schijtirritant! Bovendien laten ze overal poepjes achter, van die zwarte stipjes die je soms nog verdomd moeiljk wegkrijgt ook.

Ieder jaar, zo rond deze tijd beginnen de vliegen mij zo te irriteren dat ik naar de winkel vlieg (sorry inkoppertje) om van die gore plakdingen te halen. Van die slierten die je aan de lamp, of aan het plafond hangt. De vlieg gaat er op zitten, plakt vast met zijn voetjes, komt niet meer los en sterft een langzame en trieste hongerdood. Ik voel me altijd een bruut als ik de vliegen op die plakdingen zie creperen. Maar ja, wie heeft er een beter idee? We hebben al zo'n electrocuteer tennisracket (beter bekend als de elektrische vliegenmepper), maar dan ben ik iedere avond minstens een uur aan het jagen om de populatie binnenshuis te halveren. Bovendien verdoof je de vliegen meestal alleen maar, want ruim je ze niet direct op, dan vliegen ze na een kwartiertje weer door je huis, in het begin weliswaar nog een tikkie dronken, maar al snel zijn ze weer volop aan het irriteren. Het vliegengordijn bij de deur helpt amper en ook het zakje water boven de deur is niet wat ik er van had gehoopt. Een soort Klazien-uut-zalk-wijsheid, maar hier doet het niets. Vliegen zouden een hekel hebben aan een plastic zakje water omdat ze zichzelf dan vergroot zien, bang worden en omdraaien. Huh huh... Onze vliegen zijn vast heel ijdel, want ze gaan zelfs op het zakje zitten (om zichzelf eens goed te kunnen bekijken?). Dan bestaat er nog zoiets als de blauwe lamp. Een soort bak met blauw licht en stroomdraden ervoor. De vlieg zou graag naar het blauwe licht willen, landt op een stroomdraad en valt direct dood neer. Ik zou er graag één hebben zo'n lamp, maar ze zijn niet te betalen. Valt dus ook af.

Jannes heeft er een hekel aan. Aan plakdingen. Ik eigenlijk ook. Ieder jaar weer denk ik, dit jaar ga ik die gore dingen niet ophangen hoor. En ieder jaar zwicht ik weer. Vanavond was mijn keerpunt. Er moeten weer plakdingen komen. Morgen ga ik ze halen. Zeker weten!

Ja, nog maar eentje dan vandaag. Om er effe lekker in te komen. Ik wil even toelichten waarom er in mijn slagzin, onder de naam van mijn website staat; over kinderen, koeien, mama zijn, multitasken, geven, nemen en (en daar komt 'ie) LOSLATEN.

Het GROTE loslaten! 

Ik ben best wel een controlfreak. Wil het liefst de touwtjes in handen houden. Wil alles zelf doen. En met alles bedoel ik ook eigenlijk echt alles. De kinderen uit bed halen, ze aankleden, de was, boodschappen, eten koken, de keuken opruimen, de vaatwasser uitruimen, de kinderen in bad stoppen, de kinderen naar bed brengen, de administratie, opruimen, de auto wassen, tuinieren, lampen vervangen, de koeien verzorgen, de honden uitlaten, en nog véél meer. Ik zou het liefst ook nog bepalen met welk speelgoed mijn kinderen spelen, wat ze kijken op televisie, wanneer ze lief en stout mogen zijn, en wie ze wel en niet aardig vinden. Maar zo werkt het niet... Waarom wil ik alles zelf doen? Nou omdat ik me het prettigst voel in een huis waarin het netjes is, waar de spullen op hun eigen plek staan, waar de kastjes vol staan met dingen die ik lekker vind, waar de witte was niet tussen de spijkerbroeken beland, waar de kinderen er bij lopen zoals ik ze leuk vind om te zien, waar de auto glimmend voor de deur staat, waar het gras er netjes bij staat, waar de honden niet op het speelgoed van de kinderen liggen te kauwen in de tuin, waar mijn (b)engeltjes lief en charmant zijn, waaruit blijkt dat ik een keurige opvoeder ben en ga zo nog maar even door. Het echte leven is anders. Heel anders.

In de praktijk blijkt namelijk dat ik veel te weinig tijd en energie heb om alles zelf te doen. Ik ben nu eenmaal niet gezegend met een onuitputtelijke bron van energie. Bij mij is die "beperkt". En daarom moet ik dingen loslaten. Loslaten dat ik het niet allemaal zelf kan doen. Loslaten dat mijn huis soms meer lijkt op een zwijnenstal dan op een keurig stulpje. Loslaten dat de koeien niet altijd in een geveegde en fris opgestrooide stal staan (die beesten schijten nou eenmaal in hun eigen bed, kan ik ook niets aan doen). Loslaten dat mijn lief mijn (of eigenlijk onze) koets ook gebruikt als kruiwagen. Loslaten dat mijn kinderen er soms bij lopen alsof ze net uit bed zijn, ook al is het einde van de middag. Loslaten dat ik niet iedere dag een uur met mijn honden naar het strand kan. Loslaten dat er wel eens speelgoed aan flarden wordt gescheurd door de honden. Loslaten dat mijn kinderen niet altijd keurig antwoorden, gedag zeggen en een hand geven. Loslaten... Ik ben er slecht in. Heel slecht!

Maar goed, ik heb mezelf iets voorgenomen, ik ga een hobby zoeken, weet u nog. En ik vrees dat ik om die hobby te kunnen beoefenen nog meer zal moeten loslaten. Hoe ga ik dat in vredesnaam doen? Goeie vraag. Daar zal ik nog eens diep, heel diep over moeten nadenken.