De plank mis
Kent u dat? Blunders, flaters, domme acties?
Ik wel, ik ben een chaotica pur sang met geregeld oerstom stuntelig gedoe. Zeer regelmatig schaam ik me een ongeluk. Met grote regelmaat sla ik de plank mis.
Zo ook gisteren. Ik zat in de trein met iemand te praten. Vriendelijke man en niet onaardig om te zien, dat doet een mens goed toch. Sta je op om uit de trein te stappen blijkt je gulp wagenwijd open te staan. En zie hem dan nog maar eens subtiel, uit het zicht van Jan en alleman dicht te ritsen. In de avondspits natuurlijk. Dan moet je op zo'n moment keuzes maken, en public je gulp dichtzippen of toch maar met je open gulp doorlopen, hopend dat niemand het ziet. Mijn jas was te kort om hem er overheen te trekken, dus die optie viel ook al af. In het smalle gangpaadje heb ik zo onopvallend mogelijk toch mijn gapend gat maar gedicht. Maar ja, toen was het leed al geleden. Au.
Of enige tijd geleden.
Ik had een wandeling georganiseerd met hondenliefhebbers van het zelfde soort. Hartstikke leuk natuurlijk. Zeker omdat er een goede fotograaf mee ging die onze honden prachtig op de gevoelige plaat wilde vastleggen. Die ochtend had ik de paardenstal uitgemest en een aantal klusjes in de stal gedaan bij de koeien. Aangezien mijn broek niet heel vies was én omdat ik laarzen aanhad leek de schade aan mijn broek mee te vallen. Ik heb hem geinspecteerd en geconcludeerd dat het best nog wel kon om daarmee over het strand te lopen. Zeker gezien het feit er zo'n 30 ongeleide projectielen (lees: grote honden) meegingen. Hij zou niet vlekkeloos blijven. Het was een leuke middag.
Zit ik later foto's terug te kijken op facebook, van die ene goede fotograaf die mee ging, zie ik aan de achterkant op mijn broek een vlek zitten die er niet om liegt. Zo groot als een ei, precies tussen mijn kontzakken. Het lijkt wel of ik in mijn broek heb gescheten. Óf dat ik enorm ben doorgelekt tijdens een ongesteldheid. NEEEE!!! Wat mega genant! Die avond kon ik er zelfs de slaap niet door vatten. Wat zal men gedacht hebben... Ik snap achteraf wel wat er mis is gegaan. Ik heb gehurkt, op 1 knie leunend, in de stal wat bakjes schoon zitten maken. Mijn vieze laars heeft daarbij op mijn billen gestempeld en een flinke vlek gemaakt. Volgende keer mijn broek ook maar even van achter inspecteren voordat ik er op uit ga, of beter nog, gewoon mijn broek maar in de was gooien. Het leed is geleden. Laat het los. Valt nog altijd niet mee.
Ik ben ook zo'n handige Harry die smorgens altijd in tijdnood zit. Dan wordt Bente opgehaald met de taxibus en loop ik nog in mijn pyjamabroek en mijn haar in een coup de plumeau. Uiteraard ben ik weer vergeten schoenen bij de voordeur te zetten, dus dan loop ik op blote voeten als een tokkie over het erf. Zucht...
Of van die kleine lullige dingen als pinnen in de supermarkt zonder saldo, met vieze schoenen binnenlopen bij de huisarts en dan ook nog op de behandeltafel moeten gaan liggen, iemand per ongeluk 2 x een hand geven bij een afscheid, zoonlief die in zijn blootje rondloopt omdat hij net in zijn broek heeft gepiest en dan dan ook nog de voordeur opent voor een stel jehova getuigen omdat ik nét even droge kleren aan het pakken ben boven, enz enz enz.
Al met al heb ik echt váák momenten dat ik door de grond zou willen zakken, mezelf á la minute naar de maan zou willen lanceren, maar ja, dat behoort meestal niet tot de mogelijkheden van dat moment en dus herpakken we onszelf maar weer.
Anderzijds, hebben we niet allemaal wel eens van die momenten?
En tegen diegenen die mij nu nog steeds "een rare snuiterin" vinden kan ik alleen maar zeggen; I AM, JUST DEAL WITH IT!