Jezelf vinden
Al een tijdje loop ik met iets op mijn hart wat ik nu toch echt de wijde wereld in ga gooien. Best wel een drempel voor mezelf. En waarom? Schaamte is niet het juiste woord, want ik ben trots op wat ik doe en wie ik ben. Maar er ligt nog best wel een “taboe”? op spiritualiteit. Juist, spiritualiteit.
Al toen ik jong was had ik vaak sterke gevoelens. Grote angsten die niet bij kleine kinderen passen. Buitenproportioneel. Ook voelde ik vaak dingen haarfijn aan waar ik geen weg mee wist. Het bleef in mij zitten. Dat kan ik niemand kwalijk nemen. Zo ging dat gewoon.
Toen ik wat ouder werd, mijn jongvolwassen leven, vooral mijn jaren op Neeltje Jans was ik vaak verbaasd dat ik dingen wist die anderen niet wisten. Dat de ene collega bijvoorbeeld verliefd was op de andere collega. Soms wist ik het zelfs al voordat ze het zelf wisten.
En werd er tegen me gelogen, dan prikte ik daar keihard doorheen. Ik dacht dat iedereen dat voelde. Bleek ook niet zo.
Heel langzaam werden dingen mij steeds duidelijker. Ik las iets over Hoog Sensitiviteit en er ging een wereld voor mij open. Dat ging voor een groot gedeelte over mij! Wauw. Nooit geweten.
Via verschillende wegen kwam ik af en toe in aanraking met spiritualiteit. Geen toeval. Daar geloof ik inmiddels echt niet meer in. Er gingen deuren open in mij en voor mij. Het intrigeerde me maar ik deed er niet heel veel mee. Het paste (nog) niet bij mij.
Vorig jaar werd ik door mijn heel dierbare vriendinnetje Stephanie gewezen op een Kracht en Transformatie Week in de Vogezen. In eerste instantie ging dat volledig langs me heen. Heb er blijkbaar ‘nee man, niks voor mij’ tegen gezegd en ben zelfs vergeten dat het ooit ter sprake was geweest. Een aantal maanden later las ik er iets over op facebook en WIST ik, VOELDE ik, met elke vezel in mijn lijf dat ik daar heen MOEST! Het klonk mooi. Kracht. Transformatie. Ik was inmiddels wel toe aan een transformatie. Ik was heel erg moe van alle perikelen op het werk wat ik jarenlang had gedaan. Alle onvrede, onmacht, frustratie, boosheid, verdriet, irritatie, het moest weg. Ik had een keus gemaakt om te stoppen met het werk en ik voelde meer dan eens dat er een nieuwe tijd aan zat te komen. Eentje waarin ik mezelf terug zou vinden. Iets waar ik al jarenlang mee bezig was. Iets waarvoor ik al vele dingen had geprobeerd, maar keer op keer niet de juiste knop wist in te drukken. Toch was ik ook sceptisch. Je eigen engel ontmoeten??? Ja natuurlijk… Ik zal heus geen engel ontmoeten, zo zweverig ben ik niet. En tóch voelde ik dat ik er heen moest. Die week in Frankrijk.
Vorig jaar september ging ik er heen. Samen met Stephanie. Helemaal bleu. We zullen zien.
Op dag 1 werden we welkom geheten in Casa Boslimpré. Een prachtig huis in een nog prachtigere omgeving. En wat een leuke mensen die medecursisten en Jacqueline die deze week begeleidt. Niks zweverigs. Gewoon gezelligheid en leuke mensen! Dat stemde positief. Opgelucht ook wel.
Dag 2 stapten we in de yurt, een soort nomadentent, maar deze week ingericht voor de cursus. Ik moest even slikken. Dit was toch wel wat zweverig. Heel veel mooie edelstenen, wierook, kaarsjes, engelen… Ehm… blijven of wegrennen? Ok, blijven. Al vrij snel, na een introductie gingen we de eerste meditatie doen. Een hartlink maken met een engel. Ik was echt heel sceptisch op dat moment. Afijn, we zullen zien. Tijdens deze eerste meditatie gebeurde er iets. Ik heb zitten huilen als een klein kind. En dat terwijl ik écht geen huilebalk ben. Sterker nog, ik zou wel eens willen dat ik makkelijker emoties kon tonen. Ik was écht van slag. Wat the fuck gebeurde er met mij?!
De hele week stond bol van prachtige momenten, de ene bizarre gebeurtenis volgde de ander op. Voor iemand die écht niets met spiritualiteit heeft zou dit een week vol extreme toevalligheden zijn. Maar dat was het niet. Er werd verbinding gemaakt. Tussen mij, de medecursisten, Moeder Natuur, God, Healing Angels… Wat heb ik die week veel gelachen en gehuild. Alsof ik alle opgekropte emoties, goed en slecht er in één keer uit kon gooien.
Ik ontmoette mensen die mij begrepen. Mensen die op hetzelfde punt in het leven staan, of iets verder, of iets minder ver. Maar mooie mensen. De band met Stephanie groeide nog sterker. Ik was zo blij, zo dankbaar. Puzzelstukken vielen op hun plek. Ik voelde me sinds lange tijd weer eens écht rustig en gelukkig. Zag daardoor ook wel tegenop om weer terug naar huis te gaan. Terug naar de hectiek, de drukte, de dagelijkse sleur, de “harde” wereld.
Zo goed mogelijk heb ik geprobeerd om me hier op voor te bereiden. Dit is ook wel enigszins gelukt. Ik heb dan ook wel daadwerkelijk een transformatie doorgemaakt die mij verder helpt. Toch kom je op den duur ook dan wel weer in een sleur van alledag. De volgende cursus kwam op mijn pad. Spirituele bewustwording. De keus was snel gemaakt. Ingeschreven!
Al met al ben ik nu een ruim jaar verder. En ik voel me heel erg goed bij de weg die ik ben ingeslagen.
Heel veel balletjes zijn gaan rollen. Heel veel puzzelstukjes zijn op hun plek gevallen. Waarom kwam toch altijd iedereen bij mij met persoonlijke problemen en vragen. Waarom was ik vaak de psycholoog op de werkvloer? En waarom voelde het zo goed om deze mensen te helpen? Maar anderzijds, waarom zoog het zoveel energie uit mij? Ik weet nu zeker dat mensen naar mij toe kwamen niet zozeer voor goed advies, maar intuïtief, om het antwoord, wat in henzelf zat, naar boven te krijgen. Ik, bleu als ik was, heb me daar altijd vol overgave aan gewijd. Ik vond het heel fijn om mensen te helpen, maar kon mij, doordat ik niet bewust was van hetgeen er gebeurde, totaal niet beschermen tegen de energie die het van mij wegnam. Inmiddels kan ik me daar wel tegen beschermen!
Dat brengt mij ook bij mijn eigen volgende stap. Een cursus tot Luisterkindwerker. Een erkende opleiding door Diana van Beaumont. Een opleiding waarbij je mensen op afstand kunt helpen. Een gesprek aangaat op zielsniveau. Als Luisterkindwerker kun je mensen helpen om het probleem waar ze mee rond lopen aan te pakken. Ik ben nog maar net begonnen, maar heb al een aantal afstemmingen gemaakt op mensen, deze teruggekoppeld en lovende feedback gekregen.
Ben ik dan nu veranderd?? NEE! Ik ben juist meer dan ooit mezelf.
Ik ben Christelijk opgevoed. Mijn kinderen zijn gedoopt. Toch vinden veel Christenen dit niet passen bij het geloof. Ik kan je zeggen, ik sta dichterbij God dan ooit tevoren.
Kun je nu niet meer met mij een spannende film kijken? Oh jaaaa wel! Zeker weten!
Ben ik nog wel die gekke deur die ik vaak was? Duh, wat denk je zelf? *steekt haar tong uit en zet haar duimen in haar oren*
Kun je nu geen schunnige grappen meer maken? Ghehehehe, absoluut wel!
Waarom dit nou zo’n drempel was om te posten? Ik ben benieuwd naar reacties maar ook bang om mensen kwijt te raken. Mensen die denken dat ik nu een heks ben geworden, geesten oproep, met Ouija borden speel, glaasje draai, tafels laat zweven (NO WAY!!). Of dat mensen boos zijn, dat ik God en spiritualiteit in 1 zin noem. Ik heb het niet verzonnen, ik heb het niet opgezocht. Het heeft mij gezocht en gevonden. Ik ben heel erg dankbaar dat ik nu eindelijk weet dat ik niet anders ben dan anderen, maar dat ik net als ieder ander ben, maar dan met de gift dat ik anderen kan en mag helpen. Ik heb net als ieder ander mens op deze aarde een doel in dit leven. Ik heb hem gevonden en ga er mijn voordeel mee doen. En mocht jij, die dit leest, daardoor het contact willen verbreken, dan moet je dat doen. Ik zal je er niet op aankijken. Ik zal je er niet om veroordelen. Ik laat in liefde los. De mensen die bij me blijven koester ik.
Heb je vragen, stel ze me gerust. Ik zal je zoveel mogelijk proberen uit te leggen.
Namasté, Marjolijn