Vakantiekriebels
Ieder mens heeft ze wel eens. Vakantiekriebels. Ik heb ze 365 dagen per jaar. Maar ik heb ruim 6 jaar geleden de keus gemaakt om met een boer verder te gaan door het leven en daarmee heb ik de vakantiekriebels in de kliko kunnen gooien. Boeren hebben het niet zo op kriebels. Althans, niet op vakantiekriebels. Die zitten liever in kriebelend hooi. Thuus op 't hof.
Op dit moment is dé periode dat iedereen de biezen pakt en er voor één, twee of zelfs drie weken even tussenuit knijpt. Op de sociale media lees je niets anders. Zuid-Frankrijk, Turkije, Griekenland, Denemarken, Spanje, Portugal, alles komt voorbij. Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut niet jaloers. Ik gun het een ieder van harte! Ik heb een prachtig leven met alles, nee, meer dan alles wat mijn hartje begeert. En toch... toch kriebelt het. Ik zou ook best graag een week of twee naar een (sub)tropisch oord vertrekken, met de auto, met het vliegtuig, mijn part op de fiets (hoewel, met 3 kinderen...) Ik ben geen strandhanger. Ik ben niet iemand die met een handdoekje haar favoriete stoel aan de rand van het zwembad reserveert. Ik ben ook niet iemand die alle souvenirwinkels afstruint. Ik ben ook niet het resort type. Gratis drank (je hebt het vooraf al betaald feitelijk), iedere dag dezelfde buffetmaaltijden, iedere dag avondvullende entertainment tussen de Russische en Engelse toeristen. Nee bedankt!
Maar oh wat zou ik graag nog eens terug gaan naar de Dominicaanse Republiek waar ik 's avonds de goedkope restaurantjes opzocht om daar tussen de locals te eten. Vervolgens in de supergezellige barretjes de lekkerste verse cocktails drinken met andere surfdudes en chicks. Slapen in een lemen hutje met een dak van palmbladeren. Fijne herinneringen...
Of ons Ozzy adventure... Zes weken in een klein hutje met zeer basic inrichting. Later nog min of meer onbedoeld in een zalig resort beland en vervolgens nog in de most wicked camper ever rondgereden langs de Great Ocean Road aan de zuidkust van Australië en de tocht afgesloten op Phillip Island. Heimwee...
Maar ook de vakanties vroeger met mijn lieve paps en mams. We gingen vaak naar dezelfde camping in Frankrijk, kamperen. Er was niets te doen. Geen zwembad, geen entertainment, geen speeltuin, vrijwel nooit andere Nederlandse kinderen en toch vermaakten we ons. We klommen op de rotsen, we struinden door de duinen, we liepen 's morgens met een paar Franse Franc in ons handje over het strand naar het dorp om daar "un baquette" te halen. Het was er uitgestorven. Maar de zee was vlakbij. We gingen zwemmen en soms zelfs vissen met paps. We deden boodschappen in de intermarche en mochten dan af en toe een kindersurprise kopen. We lazen boeken, speelden met ons kleine tasje met meegebracht speelgoed en we kleurden in ons vakantie-doe-boek. Dat waren nog eens tijden...
Toen ik wat groter was ging ik met vriendinnen op vakantie. Mijn eerste vakantie was naar Corsica. Een prachtige week. Bomvol excursies. Van canyoning tot duiken en van wandelen tot stappen. Ik ga het eiland ooit nog eens aan mijn kinderen laten zien...
Ik kan nog wel uren doorgaan.
Nu, nu zit ik thuis, op ons boerderijtje. En we hebben een prachtzomer (gehad). Ik heb een heerlijke tuin. Een fantastisch gezin. Alles, oh nee, meer dan alles wat mijn hartje begeert. Ik ben onlangs twee nachtjes weggeweest. Naar Kaatsheuvel. En het was leuk. Heel leuk. En toch... Die kriebels willen maar niet weg.