Ja, waarom eigenlijk?
Allereerst; lieve trouwe volgers, sorry dat ik zo lang niets van me heb laten horen. Ja, waarom eigenlijk?
Nou... Ik was een beetje tijdloos, zinloos en inspiratieloos, allemaal in de letterlijke zin van het woord! Maar... ik ben er weer!
Mijn lange afwezigheid heeft niets te maken met mijn opruimwoede, er is niet heel veel van terecht gekomen en inmiddels is hij weer wat afgezwakt. Enerzijds jammer dat hij is afgezwakt (het is nog steeds een zooitje), anderzijds word ik blijkbaar beter in loslaten. Yeehaa!
Mijn afwezigheid heeft gedeeltelijk te maken met mijn nieuwe hobby's. Ja ja, u leest het goed, hobby's! Twee hobby's! Hobby 1 is Jip. Het paardje waar ik af en toe voor mag zorgen. Helaas heeft meneer Jip momenteel last van zijn rug en is niet te berijden (wel te bereiden, maar dat bedoel ik dus NIET want Jip is lief). Eenmaal in de week op dinsdag ga ik naar hem toe, was en watergolf ik hem, we doen wat aan voetverzorging en ik zorg dat hij aan zijn beweging toe komt. En ik daarmee ook, zeker als ik niet op hem kan rijden. Laatst heb ik hem laten rennen door de bak om zijn spieren los te houden nu hij niet bereden word. Ik had bijna de neiging om daarna de banden van mijn auto leeg te laten lopen en zelf boven het ventiel te gaan hangen. Zuurstof! Hoe dan ook, rijden of niet, Jip is leuk en ik vind het heerlijk om naar hem toe te gaan. Jammer dat ik niet vaker kan, maar dat is met 3 kids niet anders.
Hobby 2. Hoort u het tromgeroffel? Bent u ook zo nieuwsgierig? Ik ben gaan wandelen met twee vriendinnen. We hebben ons een doel gesteld. En niet zomaar een doel. De 4 daagse. Nee, niet de avondvierdaagse van Nieuwland. Dé 4 daagse! Die van Nijmegen ja. Ik krijg al spierpijn als ik er aan denk. Maar ik heb altijd gezegd dat ik die nog eens wil gaan lopen en ik denk dat dit hét moment is. Aangezien mijn lijf er niet één is van het merk Nike of Adidas, maar meer eentje van de uitverkoop bij Zeeman denk ik dat ik niet nog 10 jaar moet wachten. We begonnen met een tocht van een kilometer of 8. Die voelde ik wel, maar was goed te doen. De week daarna, 17 kilometer. Die voelde ik behoorlijk! De week daarna, vorige week, 27 kilometer. AU! Het was ook niet mijn bedoeling, het liep gewoon zo. Letterlijk en figuurlijk. 's Middags was ik met mijn lief en kindjes wezen wandelen naar zijn oom en tante, 3 kilometer heen, 3 terug. 's Avonds had ik een wandeldate met één van mijn wandelbuddy's. We liepen best lekker en waren goed op dreef. We liepen over Arnemuiden naar Veere en toen over Middelburg naar Nieuwland. Echter... Op de Veerseweg, de weg van Veere naar Middelburg trad de verzuring op, de spierpijn, de moed zonk ons in onze nieuwe wandelschoenen. Als een stel bejaarde slakken sleepten we ons zelf voort. Te dwars en te eigenwijs om op te geven en en het thuisfront te bellen voor een lift. Maar we did it, we made it, we zijn thuisgekomen. Een rondje van 21 kilometer. Heb me zelden zo dom en trots tegelijk gevoeld. De dagen daarna... Laat ik het zo zeggen, lang leve de paracetamol, de tijgerbalsem voor de spieren en de coldpacks voor mijn heupen. Misschien toch maar eens googlen naar een goed opbouwschema.
Waarom was ik er niet? Daarom dus! Ik was druk met het terugvinden van de stoere chick in mij. Of ik haar al heb gevonden? Ik ben leuk op weg denk ik...